مقالات اقتصاد کشاورزی و توسعه

چگونگي ايجاد اشتغال و كاهش نرخ بيكاري از دغدغه هاي اصلي كشور است. ايجاد فرصت هاي شغلي به دليل نقش مسلم آن در كاهش فقر و نابرابري، اهميت خاصي دارد. در تحقيق حاضر نابرابري اشتغال مناطق شهري و روستايي كشور طي سال هاي 1335 تا 1385 مورد بحث قرار گرفته است. نتايج بررسي نشان مي دهد كه طي مدت مذكور گرايش ايجاد فرصت هاي شغلي به سمت مناطق شهري بوده به طوري كه تعداد فرصت هاي شغلي ايجاد شده در شهرها بيش از 5.25 برابر مناطق روستايي بوده است. طي اين مدت، با اينكه بيش از 36.6 درصد بيكاران اضافه شده به مناطق روستايي اختصاص داشته، ولي تنها حدود 16 درصد اشتغال اضافه شده به اين مناطق متعلق بوده است. اين نابرابري و شكاف اشتغال نه تنها در طول اشتغال سال هاي بعد از پيروزي انقلاب اسلامي (1365-85) كاهش نيافته بلكه از حدود 4 برابر سال هاي قبل از انقلاب (1335-55) به 5.62 برابر در سال هاي بعد از انقلاب (1365-85) افزايش يافته است. كمترين اختلاف در افزايش فرصت هاي شغلي طي سال هاي 1345-55 اتفاق افتاده است. در اين ده سال به ازاي ايجاد هر يك شغل در روستاها حدود 3.42 شغل در شهرها ايجاد شده است. همچنين بيشترين اختلاف در افزايش فرصت هاي شغلي طي ده سال 1375-85 رخ داده كه به ازاي هر يك شغل در روستاها بيش از 7.23 شغل در شهرها ايجاد شده است. با توجه به نقش اشتغال در كاهش نابرابري هاي اقتصادي، اجتماعي و سياسي مناطق شهري و روستايي كشور و نيز تعديل مهاجرت هاي روستايي، گسترش متعادل فرصت هاي شغلي بين اين مناطق ضروري است. اگر چنين رويكردي مورد توجه قرار نگيرد، با توجه به شدت نابرابري هاي اشتغال در سال هاي اخير، گسترش مهاجرت هاي روستايي به شهرها و تخليه مناطق روستايي با افزايش معضلات موجود شهري محتمل خواهد بود.

 نسخه قابل چاپ