بانک مقالات پزشکی

مقدمه و هدف: سندرم درد پاتلوفمورال يکي از شايع ترين اختلال هاي مفصل زانو در بزرگسالان است. برخي مواقع اين بيماري مزمن شده و فعاليت هاي فرد را محدود مي کند. اين مطالعه به منظور مقايسه تاثير تمرين درماني با تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست در بهبود درد و عملکرد بيماران با سندرم درد پاتلوفمورال انجام گرديد.
مواد و روش ها: اين مطالعه کارآزمايي باليني تصادفي دو سوکور در کلينيک هاي فيزيوتراپي زاهدان در سال 1386 انجام شد. 32 بيمار با تشخيص سندرم درد پاتلوفمورال مورد مطالعه قرار گرفتند. بيماران به صورت تصادفي در دو گروه مساوي تمرين درماني شامل؛ ورزش هاي کششي و تقويتي عضلات ران، زانو و ساق و تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست قرار گرفتند. درد با مقياس اندازه گيري ديداري درد، عملکرد زانو با مقياس کاوس، محيط ران با متر نواري و دامنه حرکتي با گونيامتر قبل و پس از درمان اندازه گيري شدند. برنامه درمان براي هر دو گروه شامل؛ ده جلسه، هر هفته سه جلسه و هر جلسه حدود يک ساعت بود. از آزمون هاي تي مستقل، مان ويتني، تي زوج و ويلکاکسون به ترتيب براي مقايسه نتايج قبل و بعد درمان بين گروهي و درون گروهي، در محيط نرم افزار SPSS استفاده گرديد.
يافته ها: ميانگين نمره عملکرد زانو در گروه تحريک الکتريکي از 25/19± 53/100 به 25/18±87/130 و در گروه تمرين درماني از 69/22±67/107 به 11/15± 47/131 افزايش يافت (001/(p=0 در هر دو گروه ميانگين نمرات زير گروههاي عملکرد زانو شامل؛ علايم سوبژکتيو، درد، محدوديت عملکرد، فعاليت هاي ورزشي و شيوه زندگي بهبودي نشان داد (05/ (p<0درد و دامنه حرکتي فلکسيون زانو در هر دو گروه بهبودي پيدا کرد (05/ .(p<0افزايش دامنه حرکتي فلکسيون زانو بعد از درمان در گروه تمرين درماني بيشتر از گروه تحريک الکتريکي بود (008/(p=0
نتيجه گيري: هر دو برنامه تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست و تمرين درماني در درمان سندرم درد پاتلوفمورال موثر هستند، اما تمرين درماني در افزايش دامنه حرکتي فلکسيون زانو موثرتر است.

 نسخه قابل چاپ