بانک مقالات پزشکی

مقدمه و هدف: مطالعات اخير نشان داده است که جنين هاي پستانداران در مرحله پيش از لانه گزيني در معرض مخلوطي از فاکتورهاي رشدي قرار دارند که به وسيله سلول هاي فوليکول، سلول هاي پوششي لوله رحم و رحم ترشح مي شوند. گيرنده هاي مربوط به فاکتورهاي فوق در سطح جنين نيز به اثبات رسيده است. کشت آزمايشگاهي جنين هاي انسان و حيوانات مختلف در محيط هاي کشت فاقد فاکتورهاي رشد باعث ايجاد مشکلات زيادي در تکامل جنين هم در کوتاه مدت و هم بلند مدت مي شود. يکي از فاکتورهاي فوق، فاکتور مهار کننده لوسميايي مي باشد. هدف از انجام اين تحقيق تعيين اثرات فاکتور فوق بر ميزان تکامل جنين موش در مرحله پيش لانه گزيني جنين در شرايط آزمايشگاه بود.
مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي موش هاي ماده از نژاد ان ماري 8ـ6 هفته، به ترتيب با تزريق 10 واحد هورمونPMSG  و 48 ساعت بعد تزريق 10 واحد هورمون گنادوتروپين جفتي انسان به صورت داخل صفاقي جهت تحريک تخمک گذاري آماده شدند. سپس 48 ساعت پس از جفت گيري با موش هاي نر، جنين هاي دو سلولي آنها جمع آوري شده و در دو گروه کنترل و تيماري به مدت 72 ساعت در داخل انکوباتور کشت داده شدند. محيط کشت گروه کنترل محيطHTF  و گروه تيماري محيط HTF به اضافه 1000 واحد در ميلي ليتر فاکتور مهار کننده لوسميايي بود. در طي زمان کشت جنين ها از نظر تکاملي در زير ميکروسکوپ معکوس ارزيابي شدند. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماري تي دانشجويي تحليل گرديد.
يافته ها: ميزان مورولاها و بلاستوسيست هاي به دست آمده در گروه تيماري در مقايسه با گروه کنترل بيشتر بود، هر چند که اين افزايش از نظر آماري معني داري نبود. ليکن درصد بلاستوسيست هاي خارج شده از لايه شفاف در گروه تيماري به طور معني داري بيشتر از گروه کنترل بود.
نتيجه گيري: فاکتور مهار کننده لوسميايي تاثير چنداني بر تکامل جنين در مراحل اوليه تکامل تا قبل از مورولا ندارد، اما اثرات مثبتي بر سرعت تبديل مورولا به بلاستوسيست و خروج بلاستوسيست ها از زونا دارد.

 نسخه قابل چاپ