بانک مقالات پزشکی

مقدمه و هدف: فلاونوئيدها ترکيبات پلي فنلي هستند که قادر به از بين بردن مستقيم راديکال هاي آزاد هستند. از اين رو، اين ترکيبات خاصيت آنتي کسيداني قابل توجهي دارند. مطالعات مختلف نشان مي دهند که مصرف اين ترکيبات مي تواند مرگ و مير ناشي از بيماري هاي قلبي ـ عروقي را کاهش دهد. نارسايي قلبي يکي از علل اصلي مرگ و مير بيماران مبتلا به ديابت مي باشد. تصور مي شود که ديابت مي تواند به طور مستقيم اثرات مخربي بر قلب داشته و نارسايي قلبي را موجب شود، که در اصطلاح به اين عارضه کارديوميوپاتي ديابتي اطلاق مي شود. شواهد فراواني دال بر نقش استرس اکسيداتيو به عنوان يک عامل پاتوژنز مهم در بروز عوارض وابسته به ديابت، از جمله کارديوميوپاتي ديابتي، وجود دارد. در پژوهش حاضر، اثر هسپريدين که يک آنتي اکسيدان فلاونوئيدي است، بر روي کارديوميوپاتي ديابتي در مدل آزمايشگاهي ديابت نوع 1  مورد بررسي قرار گرفت.
مواد و روش ها: اين مطالعه يک پژوهش تجربي است که در سال 1386 در دانشکده پزشکي دانشگاه علوم پزشکي شيراز بر روي 40 سر موش صحرايي انجام شد. از تجويز داخل صفاقي استرپتوزوسين (60 ميلي گرم بر کيلوگرم) براي ايجاد ديابت نوع 1 استفاده شد. هسپريدين (500 ميلي گرم بر کيلوگرم) به صورت خوراکي به مدت 2 ماه تجويز شد. پس از اين مدت، به منظور بررسي عملکرد انقباضي قلب ، پس از طي شدن زمان مذکور، قلب حيوان جدا شده و به دستگاه قلب ايزوله لنگندورف منتقل شده، فشار بطن چپ و سرعت تغييرات فشار در هنگام سيستول و دياستول ثبت و محاسبه شد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري آناليز واريانس يک طرف با پس آزمون ال اس دي تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: ديابت موجب کاهش فشار سيستولي بطن چپ و نيز کاهش سرعت تغييرات فشار در هنگام سيستول و دياستول به طور معني داري نسبت به گروه کنترل شد (p<0.05). در حيوانات ديابتي، تجويز هسپريدين بهبود معني دار تمامي پارامترهاي اندازه گيري شده را به دنبال داشت (p<0.01).
نتيجه گيري: اين نتايج نشان مي دهد که هسپريدين مي تواند موجب بهبود و پيشگيري از کارديومايوپاتي ديابتي گردد.

 نسخه قابل چاپ