بانک مقالات پزشکی

زمينه و هدف: در يادگيري از طريق همتايان، هم زمان دانشجويان به عنوان معلم و فراگير عمل مي کنند. هدف اين مطالعه بررسي تاثير آموزش به کمک همتايان بر مهارت هاي استدلال باليني دانشجويان پزشکي مقاطع کارورزي و کارآموزي بود.
روش بررسي: اين مطالعه کارآزمايي آموزشي در شش دوره متوالي بر روي دانشجويان کارآموز (42 نفر) و کارورز (24 نفر) که بر اساس حروف الفبا در قالب گروه هاي 7 نفره و 4 نفره هم زمان وارد بخش اورولوژي مي شدند، انجام شد. سه دوره اول به عنوان گروه شاهد و سه دوره دوم به عنوان گروه مورد در نظر گرفته شدند. بخشي از وظايف آموزشي اساتيد در گروه مورد به عهده کارورزان قرار گرفت و جنبه هاي مختلف توانايي استدلال باليني دانشجويان در مراحل پيش و پس از مداخله آموزشي مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با آزمون آماري تي مستقل تجزيه و تحليل شدند.
يافته ها: نمرات کارآموزان گروه مورد در حيطه هاي؛ اقدامات تشخيصي، فرضيه سازي باليني و حل مساله افزايش معني داري نسبت به نمرات گروه شاهد نشان داد (p<0.05)، در حالي که نمرات کارورزان گروه مورد در اين حيطه ها افزايش معني داري نشان داد (p>0.05).
نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد، يادگيري به کمک همتايان بر افزايش مهارت استدلال باليني دانشجويان مقطع کارآموزي موثر است. ايفاي نقش دانشجو به عنوان معلم باعث تلفيق نگرش، مهارت و دانش در آموزش دهنده و آرامش در ياد گيرنده مي شود.

 نسخه قابل چاپ