مقالات اخلاق پزشکی

پيشرفت ساختارهاي سازماني و توسعه بوروکراتيک در سازمان هاي بزرگ و درگير شدن انسان در افزايش ضروري اين کارايي در سازمان ها، به منظور ايجاد تمهيدات براي آسايش انسان در ارتباط با محيط و ديگر انسان ها، موضوع بسيار مهمي در حيطه مديريت گرديده است. گرچه انسان عنصر اصلي مورد توجه در ارتباط با روابط کار و سازمان در رفتار سازماني شناخته شده است، ولي اين شناسايي و بحث در زمينه ارتباط انسان با اين سازمان ها محدود گرديده است تا جايي که در شاخه هاي علوم انساني چون روانشناسي، جامعه شناسي و حقوق نيز بيشترين توجه از اين ديدگاه به انسان معطوف مي باشد ليکن واقعيت آنست که در مديريت سازماني، خودفراموشي در انسان مورد توجه مناسب قرار نگرفته است و توجه کمتري در اين باره به عمل آمده است. جدايي انسان از سرمايه هاي انساني خود و اجتناب از مديريت ارزش هاي اخلاقي خويش او را از اثربخشي بهينه دور ساخته است.
در اين مقاله ضمن بررسي تحليلي ديدگاه برخي انديشمندان در زمينه بهبود اثربخشي سرمايه هاي انساني با تمرکز بر مديريت ارزش هاي اخلاقي، خودفراموشي انسان از ديدگاه فرهنگ و عرفان اسلامي مورد بررسي قرار گرفته است، به اميد آنکه درآمدي به منظور تحقيقات گسترده تر پيرامون اين موضوع باارزش باشد.

 نسخه قابل چاپ