مقالات اخلاق پزشکی

کرامت ذاتي يکي از اوصاف عاليه انساني و از جمله حقوق بنيادين همه ابناي بشر است که هيچ شرطي آن را مشروط و هيچ قيدي آن را مقيد نمي سازد. در آموزه هاي اديان الهي و به ويژه در مکتب حيات بخش اسلام در اين خصوص مباحث نافع و کثيري وجود دارد که مي توان شمه اي از آن را بدين نحو تنزل داد که بشر به لحاظ دميدن روح الهي در او حايز مقامي بي بديل شده است و بالتبع، حصول بدين مقام منيع، تالي تلو کثيري براي او به ارمغان داشته است که البته اين کرامت ذاتي، در عين حق بودن، وظيفه صيانت از آن در زمره تکاليف مهم مسلمانان و بلکه عالميان است. کرامت ذاتي بشر قاعده اي است جهانشمول و فطري که عموم هيچ عام و اطلاق هيچ مطلقي توان تخصيص و تقييد آن را ندارد. لزوم مراعات اين مهم در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران نيز منعکس شده است و جهت بسط شمول اين قاعده در عرصه بين المللي، لزوم صيانت از کرامت انساني در اسنادي نظير اعلاميه جهاني حقوق بشر، اعلاميه ژنوم انساني، اعلاميه هلسينکي، اعلاميه بين المللي اخلاق زيستي و حقوق بشر يونسکو و امثال آن تصريح و متبلور شده است.

 نسخه قابل چاپ