مقالات اپيدميولوژي

مقدمه و اهداف: در کارآزمايي هاي باليني برخي افراد نسبت به دريافت درمان خود تمکين نمي کنند. استراتژي معمول در تحليل آزمايشات تصادفي، است که در صورت وجود عدم تمکين بيماران برآوردهاي نامعتبري از اثرات درماني ارايه مي کند. در اين مطالعه اثر درمان را درمقايسه با دارونما در حضور عدم تمکين بيماران تعديل خواهيم نمود.
روش کار: در بررسي کارايي مدل آماري پيشنهاد شده در اين مقاله، از داده هاي يک کارآزمايي باليني متقاطع استفاده شده که در آن 42 بيمار مبتلا به استئوارتريت زانو شرکت داشته و اثر يک پماد ساختگي در مقايسه با مصرف دارونما مورد بررسي قرار گرفته است. براي تعديل اثر عدم تمکين بيماران از متوسط نسبت تمکين بهره مند شده و با روش حداکثر درستنمايي به برآورد پارامترها پرداخته شده است.
نتايج: نتايج نشان داد که توزيع متغيرهاي پايه اي مانند مدت زمان ابتلا به بيماري، شدت بيماري، سن، جنس و غيره دربين دو گروه درماني اختلاف معني داري ندارند (P>0.05). خطاي معيار برآورد شده براي تفاضل اثرات درماني  iD بر اساس مدل تعديل يافته به مراتب کوچک تر از مدل استاندارد بود (به ترتيب برابر با 09/0 و 12/0). همچنين آماره نسبت درست نمايي بدست آمده بر پايه مدل تعديل يافته نسبت به مدل استاندارد کوچک تر (7/1177 در مقابل 1/1205) بود.
نتيجه گيري: بر پايه خطاي معيار و آماره نسبت درستنمايي بدست آمده مي توان گفت که مدل تعديل يافته برآوردهاي کاراتر و معتبرتري را نسبت به مدل استاندارد ارايه مي کند.

 نسخه قابل چاپ