مقالات آب و خاك (علوم و صنايع كشاورزي)

براي تخمين تغييرپذيري مکاني توابع هيدروليکي خاک، روش هاي مقياس سازي توسعه يافتند و به گستردگي به کار رفته اند. از اين ميان، روش هاي داراي پايه فيزيکي به دليل امکان تخمين فاکتورهاي مقياس از روي ويژگي هاي فيزيکي خاک، مطلوب تر يافت شده اند. در اين مقاله، يک روش جديد و داراي پايه فيزيکي براي مقياس سازي تابع هدايت هيدروليکي خاک شرح داده شده است. در اين روش، استفاده از عامل مويينگي موثر (hcM) براي مقياس سازي محور مکش آب خاک در تابع هدايت هيدروليکي پيشنهاد شده است. با اين روش، داده هاي مربوط به همه خاک هاي طبيعي، از شن تا رس، مي توانند با يک منحني نمايي يکتا، به عنوان منحني مرجع، نمايش داده شوند. اين روش با 396 سري از داده هاي هدايت هيدروليکي، شامل همه کلاس هاي بافتي خاک، برگرفته از پايگاه UNSODA، صحت سنجي گرديد. براي تعيين hcM از برازش مدل هاي بروکس-کوري و گاردنر-فيليپ و نيز از يک روش مستقل از مدل استفاده گرديد. نتايج يک عملکرد قابل قبول را براي روش پيشنهادي نشان دادند. چنانکه از برازش مدل هاي بروکس-کوري و گاردنر-فيليپ و از روش مستقل از مدل، مقادير ميانگين خطاي مطلق هدايت هيدروليکي نسبي بين داده هاي مقياس شده و منحني مرجع به ترتيب برابر با 019/0، 056/0 و 059/0 به دست آمد. در اين روش، توانايي برازش مدل هاي مذکور را مي توان به عنوان تنها محدوديت براي مقياس سازي برشمرد. چنانکه مدل هاي مذکور بتوانند با دقت بالايي به داده هاي هدايت هيدروليکي برازش داده شوند، عملکرد مقياس سازي بالا خواهد بود و برعکس.

 نسخه قابل چاپ