مقالات آب و خاك (علوم و صنايع كشاورزي)

کاهش ميزان بارندگي در طول دوره رشد و پراکندگي نامناسب آن در شمال كشور، به عنوان مهم ترين عامل محدود كننده عملكرد چاي به شمار مي آيد (4). شواهد نشان مي دهد در نبود محدوديت هاي زراعي، آبياري تكميلي از طريق روش باراني مي تواند به طور چشم گيري توليد محصول چاي را افزايش دهد (6). جهت تعيين بهترين دور آبياري در روش باراني و بررسي اثرات دورهاي مختلف آن بر عملكرد و کارآيي مصرف آب گياه چاي، آزمايشي در قالب بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار، طي سال هاي 1381 تا 1383 در ايستگاه تحقيقات چاي فومن انجام گرفت. تيمارها، شامل چهار سطح دور آبياري 4، 8، 12 و 16 روز و تيمار شاهد (بدون آبياري) بودند. نتايج نشان داد كه در دو سال اول آزمايش، تيمار هاي شاهد و دور 4 روز به ترتيب با ميانگين عملكرد 1483 و 3443 کيلوگرم در هکتار چاي خشك، کمترين و بيشترين ميزان عملكرد را داشته اند. تيمارهاي دور آبياري 8 ،12 و 16 روز به ترتيب در رده هاي بعدي قرار گرفتند. تيمار شاهد و برتر در دوره خشک، به ترتيب داراي کمترين و بيشترين کارآيي مصرف آب برابر با 0.34 و 0.67 کيلوگرم بر متر مکعب بودند. هم چنين کارآيي مصرف آب آبياري در دوره رشد اين دو سال، براي تيمارهاي دور 4، 8، 12 و 16 روز به ترتيب برابر با 0.66، 0.55، 0.48 و 0.36 کيلوگرم بر متر مکعب به دست آمد. در سال سوم آزمايش بارندگي مناسب و کوتاه بودن دوره کم آبي موجب شد تا علي رغم افزايش عملکرد و کارآيي مصرف آب تيمار شاهد نسبت به دو سال قبل، تمام تيمارها داراي عملکرد تقريبا يکساني گردند.

 نسخه قابل چاپ