مقالات آب و خاك (علوم و صنايع كشاورزي)

در اين تحقيق روند تغييرات زماني پارامتر تبخير و تعرق مرجع در مناطق خشک ايران مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور از داده هاي هواشناسي 11 ايستگاه هواشناسي کشور با دوره آماري 41 ساله (2005-1965) استفاده گرديد و با بکارگيري دو آزمون غيرپارامتري من-کندال و اسپيرمن، وجود روند معني دار براي سري هاي زماني ماهانه، سالانه و فصلي در سطح معني داري 95 درصد مورد ارزيابي قرار گرفت. همچنين جهت کاهش اثر وجود همبستگي ترتيبي بر نتايج آزمون ها، از روش TFPW استفاده شد. نتايج اين تحقيق نشان داد که روند تغييرات زماني تبخير و تعرق مرجع، براي برخي شهرها افزايشي و براي برخي نيز کاهشي بوده است. بيشترين موارد معني داري روند تبخير و تعرق مرجع ماهانه در ايستگاه بيرجند اتفاق افتاده ولي در ايستگاه هاي بندرعباس، سبزوار و سمنان در مقياس ماهيانه روند معني داري مشاهده نگرديد. در سري زماني با مقياس سالانه، ايستگاه مشهد بيشترين مقدار روند افزايشي تبخير تعرق مرجع را با شيب 7.50 ميليمتر در سال از خود نشان داد. از طرف ديگر، ايستگاه اصفهان با شيب کاهشي -6.38 ميليمتر در سال روند نزولي از خود نشان داد. مقايسه عملکرد و توان دو آزمون در سطح معني دار آماري نشان داد که در بيشتر موارد تطابق قابل توجهي در آشکارسازي روند تبخير و تعرق مرجع توسط دو آزمون وجود داشته است.

 نسخه قابل چاپ