مقالات آب و خاك (علوم و صنايع كشاورزي)

آبشکن ها سازه هايي هستند که با هدف انحراف جريان از ساحل فرسايش پذير رودخانه، ايجاد مسير مناسب براي هدايت جريان، کنترل سيلاب، برقراري عمق لازم براي اهداف کشتيراني، حفاظت ديواره خارجي قوس ها و طرح هاي اصلاح مسير رودخانه، مورد استفاده قرار مي گيرند. از جمله مسايل مهم در طراحي آبشکن ها، پديده آبشستگي موضعي دماغه آن ها مي باشد، كه به علت تنگ شدگي مقطع جريان و وجود جريان هاي گردابي هاي قوي به وجود مي آيد. در صورتي که اين عمق به درستي برآورد نشود مي تواند منجر به تخريب سازه آبشکن گردد. مروري بر پژوهش هاي گذشته نشان مي دهد كه بيشتر پژوهش هاي قبلي بر روي آبشكن هاي تيغه اي استوار بوده و پژوهش هاي كمي بر روي آبشکن هاي L شکل صورت گرفته است. با توجه به اين که در عمل از سري آبشكن ها براي تثبيت يك ناحيه فرسايش پذير در رودخانه استفاده مي شود، بنابراين در اين پژوهش مطالعه بر روي سري آبشكن هاي L شكل (3 آبشكن) انجام شده است. در اين پژوهش با انجام مطالعه هاي آزمايشگاهي در شرايط آب زلال، آزمايش هايي با 3 نوع دانه بندي مختلف، 4 فاصله بين آبشکن و در 3 دبي مختلف انجام گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه حداكثر عمق آبشستگي اطراف آبشكن اول اتفاق مي افتد و هرچه قطر متوسط ذرات بستر افزايش يابد، ميزان حداکثر عمق آبشستگي کاهش مي يابد. هم چنين در يک دانه بندي مشخص، با افزايش فاصله بين آبشکن ها، ميزان حداکثر عمق آبشستگي نسبي روند کاهشي دارد و اين روند كاهشي با افزايش عدد فرود محسوس تر است.

 نسخه قابل چاپ