مقالات آب و خاك (علوم و صنايع كشاورزي)

تبخير از جمله مسايل مهم در هيدرولوژي و مهندسي منابع آب مي ‌باشد که مورد توجه محققان قرار دارد. تبخير آب از ذخاير سطحي علاوه‌ بر اتلاف آبي که مي ‌تواند مورد مصرف کشاورزي و شهري قرار گيرد، موجب افزايش غلظت املاح و کاهش کيفيت آب آبياري نيز مي ‌شود. استفاده از الکل ‌هاي سنگين و پوشش ‌هاي شناور مي ‌تواند موجب کاهش شدت تبخير و کاهش غلظت نمک آب، در فصول خشک گردد. در اين پژوهش و به ‌عنوان روش‌ هاي شيميايي از ستيل و استريل الکل و ترکيبي از اين الکل ‌ها که در اتانول حل شده استفاده شد. به اين منظور از غلظت‌ هاي معادل 20 و 40 گرم در ليتر، که هر دو روز يک بار روي سطح تشت ‌هاي تبخير کلاس A اسپري شدند استفاده گرديد. همچنين در اين پژوهش به‌ عنوان روش فيزيکي از پلي ‌استيرن با ضخامت ‌هاي 1.5 و 5 سانتي متر و با درصد پوشش 40، 60 و 80 و اثر مغناطيس کردن آب استفاده شد. عمق آب داخل تشت ‌ها، طي مدت 38 روز اندازه‌ گيري گرديد. سپس تبخير روزانه محاسبه شده و مقادير آن با نمونه شاهد (بدون الکل) با استفاده از نرم ‌افزار آماري SPSS مقايسه شد. بر اساس آزمون مقايسه ميانگين دانکن، هر دو روش به لحاظ تغييرات مقدار تبخير، با تيمار شاهد اختلاف معني ‌داري در سطح 5 درصد دارند. نتايج نشان مي ‌دهد با استفاده از روش ‌هاي فيزيکي، 55-30 درصد و با استفاده از روش ‌هاي شيميايي 55-40 درصد از ميزان تبخير را مي ‌توان کاهش داد.

 نسخه قابل چاپ