مقالات تاریخ پزشکی

دوران سالمندي يک پديده طبيعي مي باشد که در آن فعاليت هاي بدني، روحي و رواني فرد کاهش پيدا کرده و اين تغييرات فيزيولوژيک در افراد مختلف يکسان بوده، اما سرعت انجام آن مي تواند متفاوت باشد. تغييرات بدني اين دوران شامل کاهش و ضعف قدرت بدني، اندام ها، نسوج، کاهش کارايي دستگاه گوارش، کاهش هضم و جذب غذا و ... و نيز اختلال و فقدان تعادل رواني، افسردگي، نااميدي و احساس بيهودگي و نظاير آن مي باشند. بي توجهي و عدم رسيدگي به جسم و روان در اين دوران موجب تسريع در پيري زودرس و نهايتا منجر به مرگ زودرس مي شود. سالمندي و توجه به بهداشت جسمي و روحي و رواني ايشان از زمان هاي گذشته، به ويژه در طب سنتي و طب اسلامي مورد توجه دانشمندان اين حوزه بوده و هر کدام برنامه هاي علمي مفصلي براي اين دوران تبيين و توصيه نموده اند، از جمله اين دانشمندان، رازي، ابن سينا و جرجاني مي باشد که در کتب طبي خويش بخش هاي ويژه اي براي طب سالمندان خصوصا بهداشت، ورزش و تحرک سالمندان ملحوظ نموده و دستوراتي را ابراز نموده اند. در اين مقاله با استفاده از روش مطالعه تاريخي و مروري منابع طبي قديمي و مقالات تهيه شده در اين خصوص، سعي مي شود ديدگاه هر کدام از اين بزرگان را در زمينه دوران سالمندي که در قرون گذشته با استفاده از علم بليغ و تجربه وزين و ناشي از تلاش طاقت فرساي خويش به آن دست يافتند، تبيين نماييم.

 نسخه قابل چاپ