بانک مقالات علوم و فنون دریایی

با ميانگين وزني 17.39±0.04g مطالعه شد. آزمايش بر اساس يک طرح کاملا تصادفي با 4 تيمار غذايي (0، 50، 100 و 150 mg آستازانتين در کيلوگرم جيره) در 3 تکرار اجرا گرديد. ميگو چهار بار در روز و به مدت 9 هفته در دما28±2°C  ، اکسيژن محلول  (07±0.05mg/L)، شوري (1±41 قسمت در هزار) و (8/1±0.02) pH و شرايط طبيعي نور تغذيه شدند. نتايج حاصل نشان دهنده تفاوت معنادار افزايش وزن، ضريب رشد ويژه، شاخص وضعيت و ضريب تبديل غذايي در تيمارهاي مختلف نسبت به گروه شاهد بود (p<0.05) شاخصهاي زيتوده، هپاتوسوماتيک و درصد بازماندگي در بين تيمارهاي مختلف، تفاوت معناداري را نشان ندادند (p<0.05) جيره 100mg آستازانتين، بيشترين افزايش وزن (4/85±0/14g)، ضريب رشد ويژه (0/39±0/01)، شاخص وضعيت (0.95±0/01) و بهترين ضريب تبديل غذايي (0/07±1/88) را در ميگو ايجاد کرد, ولي با جيره 50mg آستازانتين در اغلب شاخصها تفاوت معناداري نشان نداد. بنابراين مي توان نتيجه گيري کرد که جيره 50mg آستازانتين به دليل صرفه اقتصادي، جيره مناسب در پرورش ميگوهاي جوان بوده است

 نسخه قابل چاپ