بانک مقالات علوم محیطی

بحرانهاي زيست محيطي كل نظام طبيعت را تهديد مي كنند. تخريب محيط از طريق افزايش مصرف انرژي در جهان، انقراض گونه ها و نابودي جنگلها در حالي صورت مي پذيرد كه بحث كنوني بسياريي از كنوانسيونها، مجامع و آژانسهاي بين المللي و ملي در سراسر دنيا در زمينه محيط زيست و پايداري است و بسياري از موافقتنامه هاي جهاني و تهدات دولتي به ارایه استراتژيها و راهكارهايي در حل مسایل محيطي اختصاص يافته اند. بنابراين اين سوال مطرح مي شود، در حاليكه الگوهاي مناسب تري از پايداري در همه زمينه هاي مربوط به محيط زيست توصيه مي گردد، چگونه است تغييرات قابل توجهي در فرآيندهاي حفاظت محيط از جمله تغيير در الگوهاي مصرف، تمايل به جايگزيني انرژيهاي تجديد پذير به جاي انرژيهاي فسيلي، و صرفه جويي در استفاده از منابع به وجود نيامده است؟ اگر چه پاسخ به اين سوال مي تواند جوابهاي ظاهري بسياري داشته باشد، در بطن آن موضوعي نهفته است كه ريشه بسياري از معضلات زيست محيطي است و آن عدم توجه به ابعاد معنوي در رابطه انسان و محيط است.
هدف اين مقاله بررسي علل بي توجهي تمدن معاصر به جنبه هاي معنوي محيط زيست است. علاوه بر آن، نقش دين در سياستهاي محيطي و لزوم شناخت هر چه بيشتر آن در كنترل و حل بحرانهاي زيست محيطي را از طريق تبيين رابطه انسان - محيط مورد توجه قرار مي دهد. تفاوت ماهوي انسان محوري اديان الهي با انسان محوري منبعث از فلسفه مدرن، با تمركز بر جهانبيني اسلام به عنوان مورد خاص مورد اشاره قرار گرفته است.

 نسخه قابل چاپ