بانک مقالات علوم محیطی

تخريب منابع طبيعي در مناطق خشك يكي از مهمترين فرآيندهاي بيابان زايي است كه در مدل هاي مختلف بيابان زايي به صورتهاي متفاوت به آن توجه شده است. يكي از مهمترين اين روشها، روش F.A.O.UNEP مي باشد كه يكي از كاملترين و جامع ترين روشهاي مبارزه با پديده بيابان زايي است كه براي از بين بردن بيابان زايي در جهان ارايه شده است (FAO- UNEP,1984) ولي طبق تجزيه و تحليلي كه بر روي اين روش صورت گرفت، اين روش نيز به نوبه خود داراي نواقصي است كه از جمله نواقص بارز آن، ناديده گرفتن شرايط خاص بيومهاي منطقه خاورميانه از جمله ايران مي باشد، به طوريكه به مواردي مانند خشكسالي و ترسالي، شدت و مدت بارندگي (پراكندگي بارندگي) و افت سطح آب زيرزميني اشاره نكرده است كه جاي تامل دارد. روش ديگري كه براي ارزيابي شديد پديده بيابان زايي ارايه گرديده است، روش طبقه بندي نوع و شدت بيابان زايي اراضي در ايران (ICD) مي باشد كه در اين روش به علت منطقه اي بودن به شرايط خاص بيومهاي منطقه توجه زيادي شده است. اين روش، مسايل تخريب منابع آب از جمله افت سفره آب زيرزميني را در نظر گرفته است. ولي مطابق تجزيه و تحليلي كه بر روي روش حاضر صورت گرفت، اين روش هم به نوبه خود داراي اشكلاتي مي باشد كه از جمله آنها كوچك مقياس بودن (1:250000) است كه در نتيجه معيارهاي ارزيابي پديده بيابان زايي بيشتر به صورت كلي و كيفي بوده اند. با توجه به تجزيه و تحليلي كه بر روي روشهاي موجود انجام گرفت و همچنين عاملها و معيارهاي موجود در منطقه، مدلي براي ارزيابي تخريب منابع آب منطقه ارايه گرديد. در نتيجه از كل مساحت منطقه مورد مطالعه (616.81 كيلومتر مربع)، حدود 286.63 كيلومتر مربع(46.46 درصد) داراي شدت تخريب شديد و حدود 330.18 كيلومتر مربع (53.54 درصد) داراي شدت تخريب بسيار شديد مي باشند. همانطوري كه ملاحظه مي گردد اثري از كلاسهاي بيابان زايي آرام و متوسط در منطقه ديده نمي شود كه اين نشان دهنده ميزان شدت تخريب منابع آب در منطقه كاشان است.

 نسخه قابل چاپ