بانک مقالات علوم محیطی

در اغلب استانداردهاي محيط زيستي، حد مجاز رها سازي فلزات سنگين در محيط براي تمام تركيبات يك عنصر به يك اندازه تعيين شده است، حال آنكه اثرهاي سمي و توان آلايندگي اين عناصر تا حد زيادي به نوع املاح و تركيب شيميايي آنها بستگي دارد (Merian, 1991) .
در اين بررسي به منظور تبيين نقش فرم شيميايي عناصر سنگين در آثار آلايندگي آنها، اثر كلرور و نيترات كادميوم به طور جداگانه بر رشد بوته هاي گوجه فرنگي (Lycopersicum esculentum) و همچنين ميزان جذب و ذخيره سازي اين عنصر توسط ريشه و اندام هوايي اين گياه در حضور املاح فوق مورد مقايسه قرار گرفت.
نتايج حاصل نشان داد كه اثر بازدارندگي نيترات كادميوم بر رشد بوته ها به گونه معني داري بيشتر از كلرور آن بود. جذب و ذخيره سازي اين عنصر توسط اندام هاي گياهي نيز در محيط هاي حاوي نيترات كادميوم، بمراتب بيشتر از بوته هاي كاشته شده در محيط هاي داراي كلرور كادميوم بود. لذا مي توان نتيجه گيري كرد كه در ارزيابي آثار آلايندگي عناصر سنگين، چنانچه سازگاري گياهان با برخي املاح مثل نيترات موجب سهولت ورود اين تركيبات به چرخه هاي زيستي و آلايندگي بيشتر آنها مي گردد، مي بايد علاوه بر كميت، به نوع املاح و تركيب شيميايي آنها نيز توجه كرد.

 نسخه قابل چاپ