بانک مقالات علوم محیطی

خودروهاي فرسوده به علت روش موجود تصفيه و وجود خودروهاي متروک در طبيعت، آثار زيست محيطي جدي را به همراه دارند. حجم زياد خودروهاي فرسوده و خطرات زيست محيطي آنها، موجب تشويق براي جست وجوي راه حلي جهت داشتن يک سياست مؤثر زيست محيطي در زمينه کنترل آثار زيست محيطي خودروهاي فرسوده شده است. اين تحقيق به بررسي عوامل تعيين کننده در توسعه مؤثر و كارآمد سياست خودروهاي فرسوده مي پردازد. شش کشور در اين زمينه مطالعه شده اند. تمرکز اصلي بر قسمت هايي نظير قانونگذاري، استفاده از ابزارهاي گوناگون اجراي سياست پايدار مواد زايد و سازوکار هاي مالي و مانند آن، است. اين تحقيق چندين عامل که بر موفقيت و يا عدم موفقيت سيستم هاي خودروهاي فرسوده تاثير مي گذارند را مورد بحث و بررسي قرار داده است. طرح خروج خودروهاي فرسوده از ناوگان حمل و نقل در سال 2000 در ايران مطرح شد. در ايران دو نوع سيستم تصفيه وجود دارد. در سيستم شماره 1، آخرين مالک، خودروي فرسوده را به مراکز مجاز مي برد و خودروي فرسوده از رده خارج مي شود. مواد قابل استفاده مجدد و بازيافت، فروخته شده و مواد باقيمانده دفن مي شوند. در هيچ يک از قسمت هاي اين سيستم ملاحظات زيست محيطي رعايت نمي شود. در سيستم شماره 2، آخرين مالک، خودروي خود را به توليدکنندگان واگذار مي کند و به ازاي آن 5/1 ميليون تومان و يک خودروي جديد دريافت مي کند. در سيستم شماره 2 خودروهاي فرسوده فقط جمع آوري شده و وارد مرحله تصفيه نمي شوند. بحث و بررسي عوامل تعيين کننده مذکور به درک بهتر از خودروهاي فرسوده و آثار زيست محيطي آنها جهت ايجاد مديريت پايدار اين زايدات کمک مي کند. در نهايت با توجه به عوامل مورد بحث، سيستمي براي خودروهاي فرسوده ايران ارايه شده است.

 نسخه قابل چاپ