بانک مقالات علوم محیطی

كهور ايراني (كهور معمولي) Prosopis cineraria (L.) Druce گونه بومي و شاخص ناحيه رويشي صحارا- سندي است از كرانه نوار ساحلي استان هاي بوشهر، هرمزگان، سيستان و بلوچستان تا جنوب استان كرمان پراكنش دارد. اين رويشگاهها از نظر فلورستيكي، اقليم، خاك، تراكم و انبوهي پوشش گياهي متنوع اند. بنابراين در تحقيق حاضر سعي شده است تا ويژگي جنگل ها و رويشگاههاي كهور ايراني از ديدگاه اكولوژيكي مورد بررسي قرار گيرد. با اين هدف در 14 رويشگاه، علاوه بر اطلاعات اقليمي، مشخصات بيومتري و خصوصيات خاك شناسي نظير هدايت الكتريكي عصاره اشباع، اسيديته، آهك، كربن آلي، نسبت سديم جذب سطحي، بافت و گچ رويشگاهها اندازه گيري شد. نتايج به دست آمده نشان مي دهد، خاك رويشگاههاي كهور ايراني جوان است. اسيديته خاك خنثي تا كمي قليايي است. اين خاكها در دامنه اي از شوري كم تا شور سديمي است. از لحاظ كربن آلي خاك فقير و داراي مقادير چشمگيري آهك در لايه هاي سطحي و عمقي است؛ همچنين خاك تعداد كمي از رويشگاهها، حاوي گچ است. بافت خاك در اكثر رويشگاهها لوم سيلتي و لوم شني است. رويشگاههاي اين گونه عموما در اقليم هاي فراخشك و خشك گرم تا فراخشك معتدل گسترش دارد. ميانگين بارندگي سالانه رويشگاههاي اين گونه داراي دامنه 45 تا200 ميليمتر و حداقل مطلق دما 4- و حداكثر مطلق دما 50 + درجه سانتيگراد است. به علت پاك تراشي توده هاي جنگلي كهور ايراني و تبديل آن به اراضي زراعي، سرشاخه زني شديد به منظور تغذيه دام، قطع بي رويه به منظور تهيه زغال و زاد آوري بسيار ناچيز، كهورزارها بشدت تخريب شده و رو به نابودي اند.