بانک مقالات علوم محیطی

امروزه شهرها، بويژه شهرهاي بزرگ با مشکلات فراواني از جمله آلودگي هوا، آلودگي صوتي و ... مواجه هستند. از اين رو انسان شهرنشين و آگاه عصر حاضر به گونه اي آگاهانه به پارک ها و تفرجگاه هاي شهري روي مي آورد تا لحظاتي دور از هياهوي شهرها و غوغاهاي درون آن، به سر برد. بر اين اساس، توجه به پارک ها و فضاهاي سبز شهري و شناخت نارسايي هاي فضايي آنها، به منظور استفاده مطلوب شهروندان حايز اهميت فراواني است. هدف اين پژوهش، شناخت عدم تعادل حاکم بر فضاي سبز مناطق يازده گانه اصفهان است. روش پژوهش «قياسي، توصيفي و تحليلي» است که با ترکيب 10 نماگر و استخراج 7 نماگر موثر بر توسعه فضاي سبز اصفهان، با بهره گيري از نرم افزارهاي Arc View و SPSS صورت گرفته است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد که به لحاظ توسعه فضاي سبز شهري مناطق 6 ، 9، 4 ، 8 و 5 در سطح بالا (فراسبز)، مناطق 11 و 2 در سطح متوسط (ميان سبز) و ساير مناطق شهر اصفهان در پايين ترين سطح (فروسبز) قرار دارند. مدل رگرسيون چند متغيره، وجود رابطه خطي و معنادار ميان نماگرهاي پژوهش را تاييد مي كند. بر اين اساس پيشنهاد مي شود، به ترتيب نماگرهاي «نسبت فضاي سبز به جمعيت»، «نسبت فضاي سبز به وسعت مناطق»، «پايداري فضاي سبز»، «زيباسازي فضاي سبز»، «تراکم درخت در واحد سطح»، «نماگر پارک ها و فضا هاي تفريحي» و «نماگر رشد فضاي سبز» براي مناطق فروسبز، ميان سبز و فراسبز در اولويت توسعه فضايي قرار گيرند.