بانک مقالات علوم محیطی

توجه به تغييرات کمي و کيفي منابع آب زيرزميني، به خصوص در مناطق خشک و نيمه خشک، ضروري است. هدف اين تحقيق رده بندي کيفيت آب زيرزميني دشت شهرکرد و مقايسه آن با استانداردهاي موجود است. برخي از خصوصيات شيميايي در چهار زمان (سالهاي 83 و 84) ارزيابي شد. نتايج نشان داد که غلظت اکثر عناصر شيميايي معرف کيفيت آب شامل کلسيم، منيزيم، سولفات، بيکربنات، کلر و سديم در جنوب دشت حداکثر است. در ميان آنيون ها، بيکربنات و در بين کاتيون ها، کلسيم بيشترين فراواني را به خود اختصاص داده اند وليکن مقادير مشاهده شده، کمتر از حد استاندارد سازمان بهداشت جهاني است. با توجه به ترکيب يون هاي موجود در آب تيپ آب آبخوان شهرکرد از نوع بيکربنات کلسيم تعيين شد. سختي آب در اکثر چاهها بين 150 تا 300 ميلي گرم در ليتر بر حسب کربنات کلسيم است که در طبقه بندي آب از نظر سختي در طبقه آب سخت قرار دارد. بين مقادير سختي کل و باقيمانده خشک در فصل هاي بهار و پاييز اختلاف زيادي وجود ندارد. بيشترين غلظت نيترات در حدود 37 ميلي گرم در ليتر در زمين هاي تحت تاثير کاربري کشاورزي در بخش هاي شمالي دشت اندازه گيري شده است. نتايج نشان مي دهد که ميزان سختي و باقيمانده خشک در قسمت هاي جنوبي و غلظت نيترات در قسمت شمالي دشت حداکثر است. اين مطلب نشان دهنده آن است که منبع غلظت مشخصه هاي مذکور، متفاوت است. نشت کودهاي نيتروژنه حاصل از فعاليت هاي کشاورزي، بيشترين نقش را در افزايش آلودگي نيترات داشته و فاضلاب خانگي در بالا بردن غلظت کل ماده باقيمانده خشک و سختي کل، موثر بوده اند.

 نسخه قابل چاپ