بانک مقالات علوم محیطی

آبگيري با بسترهاي لجن خشک کن به علت نياز به فناوري بسيار ساده نسبت به روشهاي مکانيکي از ارجحيت خاصي برخوردار است. با توجه به اين که استفاده از اين روش محدوديت هايي دارد، بنابراين سعي شده با آزمايش ها و مطالعات، تعدادي از اين محدوديت ها از ميان برداشته شوند. در اين پژوهش، تاثير مکش هيدرواستاتيکي و آمايش شيميايي لجن در بهينه سازي آبگيري از لجن فاضلاب شهري مورد مطالعه قرار گرفته است. بدين منظور ابتدا با کنترل ورود و خروج آب، مکش هيدرواستاتيکي در بستر مورد آزمايش ايجاد شد، سپس با افزودن ماده شيميايي غيرآلي کلرورفريک در دوز بهينه به لجن حاصل از هاضم هوازي، فرايند خشک شدن با بستر شاهد مقايسه شد. نتايج اين تحقيق با مطالعه زمان ماند کيک لجن بر روي بستر و کيفيت پساب حاصل از فرايند خشک شدن بررسي شده است. با ايجاد مکش هيدرواستاتيکي مدت زمان خشک شدن لجن از 5 روز به 2 روز کاهش يافت و با افزايش کلرورفريک، با غلظت 440 ميلي گرم در ليتر به لجن خروجي از هاضم هوازي، زمان خشک شدن لجن (توليد لجن با غلظت مواد خشک 45 درصد) در بسترهاي خشک کننده از 6 روز به 3 روز کاهش يافت و در مرحله سوم آزمايش، اثر توام مکش و آمايش بر روند خشک شدن لجن بررسي شد که بسيار رضايت بخش بود. استفاده از مکش هيدرواستاتيکي ويژگي هاي فيزيکي و شيميايي پساب خروجي از بستر را از قبيل کدورت، pH، TSS و VSS بهبود مي بخشد در حالي که COD و TDS آن افزايش مي يابد، اين در حالي است که آمايش شيميايي لجن، باعث افزايش شاخص هاي TS و TDS پساب شده است.

 نسخه قابل چاپ