بانک مقالات علوم محیطی

مقاله حاضر به بررسي يکي از مهم ترين مسايل کشورهاي داراي مساله کم آبي و رقابت مصرف کنندگان براي تخصيص آب پرداخته است. در اين مقاله ضمن تعريف حداقل نياز آبي لازم براي زنده ماني رودخانه ها، با به چالش کشيدن روش مورد استفاده در ايران (روش مونتانا)، به تشريح الگوريتمي پرداخته شده است که مي تواند در مناطق فاقد اطلاعات مناسب ميداني از محيط اکولوژيکي با دقتي مناسب حداقل نياز آبي زيست محيطي را محاسبه کند. روشهاي مورد بررسي در اين تحقيق را مي توان در دو دسته روشهاي هيدرولوژيکي و هيدروليکي جاي داد. از دسته اول روش تنانت (مونتانا) و از دسته دوم روش محيط خيس شده با دو الگوريتم متفاوت شيب منحني و حداکثر انحنا مورد بحث و بررسي قرار گرفته اند. دو روش مزبور در مطالعه اي موردي در ايران به معرض قضاوت گذاشته شده و تناسب ميان روش پيشنهادي، که از مشخصه هاي مرفولوژيکي رودخانه استفاده مي کند، و شرايط طبيعي رودخانه اي دايمي با استفاده از تحليل هاي آماري نشان داده شده است. بر اساس نتايج به دست آمده در اين پژوهش، استفاده از روش مونتانا با تحميل استرس بر سيستم هيدرولوژيکي مي تواند انتخابي نامناسب براي تعيين جريان حداقل براي حفظ محيط اکولوژيکي رودخانه ها باشد. تحقيق حاضر نشان مي دهد که براي مطالعه موردي انجام شده نتايج روش هيدروليکي حداکثر انحناي منحني، از تطابق بيشتري با محيط برخوردار است. روش شيب منحني براي حداقل دبي زيست محيطي مقاديري بسيار بزرگتر از دبي متوسط رودخانه را پيشنهاد مي کند که مي تواند در مناطقي داراي با بحران آب سوال برانگيز باشد.

 نسخه قابل چاپ