بانک مقالات علوم محیطی

در چند دهه اخير با توجه به مساله افزايش جمعيت، رشد صنعت، کمبود منابع، استفاده نامطلوب از سرزمين و ... آمايش سرزمين اهميت زيادي پيدا کرده است. با داشتن سناريوها، اهداف، معيارها و محدوديت هاي متنوع در مدل سازي آمايش سرزمين، استفاده از روشهاي تصميم گيري چند معياره مکاني امري ضروري است. هدف از اين تحقيق توسعه مدلي مبتني برGIS و روشهاي تصميم گيري چند معياره براي ارزيابي و شناخت وضعيت موجود کاربري ها و همچنين تغيير کاربري هاي داراي مشکل به کاربري مناسب است. در اين زمينه، ابتدا مدل مناسبت و سازگاري کاربري ها از طريق استفاده از روشهاي تصميم گيري TOPSIS،ELECTRE  و SAW و توابع GIS توسعه يافته اند. در مرحله دوم مناطقي که از لحاظ مناسبت و سازگاري دچار مشکل هستند، با استفاده از مدل تغيير کاربري ها که از تلفيق شاخص هاي مناسبت، سازگاري، دشواري تغيير و سرانه کاربري ها توسعه يافته است، به کاربري مناسب تغيير مي يابند. اين مدل ها علاوه بر شناخت وضعيت موجود منطقه، امکان استفاده در ارزيابي کاربري هاي پيشنهادي آينده را در اختيار برنامه ريزان قرار مي دهند. تست عملي مدل هاي توسعه داده شده براي بخشي از استان اصفهان شامل شهرستان هاي تيران و کرون، نجف آباد و لنجان حاکي از توانايي مدل هاي مذکور در تعيين ميزان تناسب و سازگاري کاربري ها و ارايه بهترين کاربري براي واحدهاي با کاربري نامطلوب است. نتايج اين تحقيق مبين آن است که در تخصيص کاربري ها، در نظر گرفتن مناسبت و سازگاري کاربري ها به صورت همزمان امري ضروري است.

 نسخه قابل چاپ