بانک مقالات علوم محیطی

با توجه به رابطه متقابل گياه و خاک به عنوان اجزاي اصلي اکوسيستم هاي مرتعي، تحقيق حاضر به شناخت گونه هاي معرف در شرايط سخت محيطي مناطق خشک و بياباني به عنوان مهم ترين ابزار در مديريت اکولوژيک اين اکوسيستم ها پرداخته است. به اين منظور، مراتع استپي و خشک کوه نمک در استان قم انتخاب شد. پس از تعيين واحدهاي همگن اراضي، نمونه برداري در آنها با استفاده از پلات و به صورت تصادفي صورت گرفت. اندازه و تعداد پلات به ترتيب با استفاده از روشهاي سطح حداقل و آماري تعيين شد. پس از شناسايي گونه هاي گياهي در هر پلات، درصد پوشش تاجي گونه ها و مشخصات توپوگرافي نقطه نمونه برداري ثبت شد. سپس با حفر 10 پروفيل خاک در هر واحد، نمونه برداري در دو عمق 0 تا 20 و 20 تا 50 سانتيمتري خاک صورت گرفته و نمونه ها براي تعيين مشخصه هاي هدايت الکتريکي (EC)، اسيديته خاک (pH) درصد گچ (CaSo₄)، درصد آهک (CaCo₃)، نسبت جذب سديم (SAR) و بافت خاک به آزمايشگاه منتقل شد. در نهايت، داده هاي به دست آمده، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته و با استفاده از تکنيک هاي رسته بندي DCA و CCA، روابط گونه هاي گياهي و عوامل خاکي تعيين شد. نتايج نشان داد که شوري و بافت خاک از عوامل اصلي محدودکننده رشد گونه هاي گياهي اين مناطق محسوب مي شوند و فقط دو گونه Stipagrostis plumosa و Tamarix aphylla به ترتيب با شني و شور بودن خاک واکنش مثبت نشان داده اند. همچنين گونه هاي موجود در مناطق تخريب يافته، واکنش مشخصي با عوامل خاکي نداشته و به صورت گروه اکولوژيک جداگانه ظاهر شده اند.

 نسخه قابل چاپ