بانک مقالات علوم محیطی

تهران از گذشته با معضل کم آبي روبرو بوده است و براي تامين آب مورد نياز خود از دست اندازي به حوضه هاي مجاور کوتاهي نکرده است. با توجه به روند رو به رشد تقاضاي آب و محدوديت منابع، در آينده اي نه چندان دور وقوع بحران آب در تهران بسيار محتمل است. با هدف جلوگيري از اين بحران، ابتدا لازم است تا تحليلي دقيق و کاربردي از وضعيت سامانه آب شهر تهران به عمل آيد. در اين تحقيق تلاش شده است تا از منظر «توسعه پايدار شهري» به عنوان ديدگاهي به نسبت جديد در توسعه شهري، مولفه هاي سامانه آب شهري مورد بررسي قرار گرفته و ميزان پايداري سامانه آب کلان شهر تهران تعيين شود. به منظور تعيين سطح پايداري سامانه آب تهران، مي بايد با استفاده ازيک سري معيارها و شاخص هاي کمي وکيفي متناظر، به صورت سيستماتيک پايداري سامانه را در حالت کلي و به تفکيک حوزه هاي مختلف پيشنهادي صاحب نظران، معيارهاي سنجش پايداري استخراج شد. سپس با استفاده از تلفيق روش تحليل سلسه مراتبي و طيف ليکرت نظرات خبرگان از طريق ماتريس ها و پرسشنامه جمع آوري شد و مورد محاسبه و تحليل قرار گرفت. در اين راستا، چه در جهت افزايش سازگاري ماتريس ها و چه در جهت کنترل مطلوبيت نظرات خبرگان در تکميل ماتريس ها و پاسخگويي به سوالات پرسشنامه از يک سري شاخص بهره جويي شد. در نهايت با محاسبات انجام شده مشخص شد وزن مطلق سلسه مراتبي پايداري سامانه آب شهر تهران 0.592 از يک است. بر اين اساس مي توان گفت سامانه آب تهران در حالت نيمه پايدار قرار دارد.

 نسخه قابل چاپ