بانک مقالات علوم محیطی

ارزش افزوده بالاي زمين و پايين بودن مساحت فضاي سبز باعث شده است تا استفاده از فناوري بام سبز در کلان شهرهاي ايران به علت بهبود و پايداري کيفيت محيط ‌هاي شهري گزينه مناسبي به نظر برسد. متاسفانه اين طرح با وجود کارکردهاي بالقوه قابل توجه آن بيشتر در حد ايده در مديريت شهري باقيمانده است. اين پژوهش به صورت پيمايشي و با استفاده از تکنيک تحليل سلسله مراتبي سعي در شناسايي چالش ‌هاي عدم گسترش بام‌ هاي سبز در ايران بنابر ضرورت ‌هاي محلي را دارد. در اين راستا ابتدا با بررسي منابع و تجربيات مختلف در زمينه توسعه بام ‌هاي سبز و استفاده از آراي متخصصان مربوط، ابعاد اصلي عدم توسعه بام سبز مورد سوال قرار گرفت که حاصل آن تعيين شش محور اصلي بود. آراي متخصصان نسبت به ارجحيت و اولويت معيارها و راهبردها، ارزيابي شد. و با تلفيق نتايج خاص، اولويت نهايي راهبردها به ‌دست آمد. در اين مقوله موانعي چون هزينه‌ هاي متفاوت استقرار، عدم نگرش به‌ عنوان راهکار زيست محيطي، ارزان بودن حامل ‌هاي انرژي، وجود دارد همچنين در طيف مياني، فقدان ضوابط مدون دستوري، عدم سازگاري به لحاظ هنجاري، نبود صنعت بومي بام سبز و در نهايت خلاء پژوهش ‌هاي کاربردي در اين زمينه، در کنار نبود طرح هايي با توجيه اقتصادي و نبود شناخت ذهني و عيني از مزاياي بام سبز در ذهن شهروندان از جمله خط مشي ‌هاي الويتي معيارها و راهبردهاي اجرايي بر سر راه توسعه بام‌ هاي سبز محسوب مي ‌شود. راهبرد پيشنهادي استفاده از تجربيات موفق در بهره‌ گيري از بام ‌هاي سبز در سطح کشورهاي پيشرو براي ارتقا کيفي محيط ‌هاي شهري در کنار ساير مزيت‌ هاي اين تکنولوژي سبز با استفاده از بخش دولتي و بستر‌سازي براي حضور بخش خصوصي است.

 نسخه قابل چاپ