بانک مقالات علوم محیطی

رشد سريع اقتصادي ژاپن در دهه 1960، باعث آلودگي شديد محيط زيست خصوصا آلودگي منابع آب شد. اولين قانون مربوط به کنترل آلودگي در ژاپن، در سال 1967، تحت عنوان «قانون اساسي براي کنترل آلودگي»، به منظور توسعه تمهيدات جامع براي کنترل آلودگيهاي مختلف محيط زيست تصويب شد. پس از آن، سياست محيط زيست جامع در کشور ژاپن به تصويب رسيد که هدف آن، حفظ کيفيت آب، جلوگيري از آلودگي حاصل از فعاليت هاي کشاورزي، حفاظت محيط زيست دريايي، حفاظت از محيط خاک و حفاظت از محيط زيست زيرزميني و کنترل ضايعات بود. «حفظ سلامت انسان» و «محافظت از محيط هاي طبيعي» دو هدف اصلي ارايه استانداردهاي زيست محيطي کشور ژاپن است. در رابطه با حفظ سلامت انسان، جمعا ليست 48 ماده شيميايي در استاندارد کيفي منابع آب در نظر گرفته شده است. همچنين کليه، محيط هاي آبي (شامل رودخانه ها، درياچه ها و درياها) براساس نوع مصارف آنها، به دسته هاي متفاوتي طبقه بندي شده اند که مي توان به طبقه بندي آب رودخانه ها به شش گروه (براساس وضعيت کيفي آنها) اشاره نمود. هدف از ارايه اين نوشتار، بررسي قوانين و استانداردهاي کيفي منابع آب در کشور ژاپن است. از آنجا که کشور ژاپن در سالهاي اخير با وضع قوانين استاندارد مناسب و اجراي آن توانسته است کيفيت منابع آب موجود در کشور خود را تا حد قابل قبولي بهبود بخشد، بررسي آن مي تواند راهکارهاي مناسبي را در اختيار کشورهايي در حال توسعه مانند ايران در خصوص تدوين استانداردها قرار دهد.

 نسخه قابل چاپ