بانک مقالات علوم محیطی

جدا شدن فضاي سکونت يا کار انسان ها از زمين و استقرار در ارتفاع، مشکل کمبود زمين در شهرهاي بزرگ را حل مي کند؛ اما انسان را از طبيعت و زمين دور مي کند. اين دوري پايدار نيست و خيلي زود انسان برج نشين به جستجوي گم گشته خود مي پردازد. سکنه ساختمان هاي بلند، علي رغم داشتن آخرين امکانات امروزه، زندگي در يک خانه داراي حياط و باغچه را آرزو مي کنند، حتي اگر اين خانه قديمي و فرسوده باشد. اين خواسته در خيال ساکنين خانه هاي واجد باغچه و حياط، تا از آن جدا نشوند، به آرزو تبديل نمي شود.
در اين مقاله تلاش بر اين است تا به چگونگي استيلا و مهار نيروها و عناصر طبيعت و بوم آوري هاي آن، فراموش کردن و حتي نابودي آن، بازگشت مجدد به بهره گيري مستقيم از آن در معماري و ساختمان سازي و فن آوري هاي مترتب بر آن پرداخته شود؛ روند طي شده کاوش مي گردد و نمونه هاي بارز آن در سال هاي اخير و در حوزه معماري، معرفي و تحليل مي شود و نتيجه اي که از آن به دست مي آيد:
- کنار گذاشتن، تخريب و تغيير شکل دادن طبيعت و عناصر آن ممکن نيست
- الهام گرفتن و الگوسازي از آن درست است
- ترکيب آن با فن آوري در معماري هدف است.

 نسخه قابل چاپ