بانک مقالات علوم محیطی

خنثي بودن فضاهاي زيستا در محيط زيست شهري و بي مكاني انسان امروز در ساختار شهري، نشان از اين امر دارد كه انسان معاصر از بي مكاني و بي خانماني رنج مي برد. اين چنين است كه شهروندان و ساكنان شهر، هويت خويش و تعاملات اجتماعي خود را با محيط، از دست داده اند. رسالت شهرسازي نيز در اين است كه فضاهاي شهري را به مكان ارتقا دهد تا در بستر اين مكان هاي معنادار، ارزش هاي انساني و اجتماعي امكان بروز يابند و بحران طراحي شهري معاصر را سامان دهند. از سويي ديگر، روش پديدارشناسي اين توان را دارد تا به ايجاد محيط هاي واجد معنا و فراخواني حس مكان و روح مكان و معناي مكان بپردازد كه مولفه هاي اساسي در هويت مكاني به شمار مي روند. بر اين اساس اين مقاله در رويكردي پديدارشناسانه، به بررسي پديده مكان مي پردازد تا امكان احراز و بازخواني هويت مكان هاي شهري ممكن شود. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه ديگر ضرورتي ندارد كه در پي سبكي جديد در طراحي بود و مي بايست به جستاري براي يافتن معاني و ارزش هاي اصيل در معماري و شهرسازي خاصه شهرسازي سنتي پرداخت كه با ديدگاهي تاويلي از «آن چه داده شده است» در شيوه دادگي جهان و اشيا و مكان ها بروز مي يابد. علاوه بر اين فرايند پديدارشناسي مكان و مولفه هاي مكان شهري در رويكردي توصيفي - تحليلي مورد بازخواني و بازبيني قرار مي گيرد و در پايان به راهكارهايي چند در مورد ارتقاي فضا به مكان شهري اشاره مي شود كه در اكتشاف دوباره جهان و قرائت مكان هاي سنتي در معماري و شهرسازي ايران و به روز سازي آنها با نوگرايي و نوخواهي نسل امروز، در رويكردي پديدارشناسانه خود را نشان مي دهد.

 نسخه قابل چاپ