بانک مقالات علوم محیطی

هنگامي که به زيباترين شهرهاي روزگار گذشته نگاه مي کنيم همواره احساس مي نماييم که اين شهرها زنده اند. اين احساس امر مبهمي نيست بلکه تصوير دقيقي از يک کيفيت ساختاري ويژه است که اين شهرها از آن برخوردار بوده اند، اين در حالي است که بسياري از شهرهاي معاصر ما، فاقد چنين کيفيتي هستند. جين جيکوب در کتاب مرگ و زندگي شهرهاي بزرگ امريکايي مطرح مي کند که يک کيفيت بسيار ضروري که در همه شهرهاي زنده مشترک مي باشد، پيچيدگي سازمان يافته است. پيچيدگي و انسجام شهري همواره از اساسي ترين کيفيت هاي ساختاري و از اصول و مفاهيم محوري در شهر بوده که اين مقاله به بررسي اين کيفيت ساختاري با توجه به بافت شهرهاي گذشته خواهد پرداخت. ساختارهايي که در هر ترازي از بزرگ نمايي و نيز در سطوح متفاوتي از لحاظ مقياس با پيوندي قوي و محکم و بر اساس يک طرح مناسب به هم متصل شده اند (ساختار فراکتالي?). در حالي که بافت هاي شهرهاي معاصرما به دليل اين که فاقد اين کيفيت پايدار ساختاري اند قادر به ايجاد انسجام شهري نيستند. در آن ها نه تنها از مقياس هاي محدود استفاده شده بلکه اين مقياس ها نيز به هيچ طريق با هم ارتباط پيدا نمي کنند. در اين مقاله با نگاهي به انديش? پيچيده و جهان بيني حاکم بر آن سعي در دستيابي به تعاريف مشخصي از انسجام و پيچيدگي شهري و قوانين علمي حاکم بر آن شده و از طرف ديگر استخراج اصول و معيارهايي مرتبط با انسجام و پايداري موجود در شهرهاي کهن مد نظر بوده است. اصول و معيارهايي که روزگاري مردمان بومي ساکن در آن شهرها با سعي و خطا، تجربه و آزمون به آن ها دست پيدا کرده بودند و عاملي براي پايداري کالبدي آن شهرها بوده است.

 نسخه قابل چاپ