بانک مقالات علوم محیطی

سامانه هاي حمل و نقل سريع همگاني به عنوان يکي از روش هاي جابه جايي سريع و انبوه مسافر به مجموعه اي از وسايل حمل و نقل در کريدورهاي ويژه اطلاق مي گردد که مسافران را از مبادي مشخص به مقاصد معيني در حداقل زمان و با امنيت کافي جابه جا مي نمايد و غالبا از فن آوري هاي سطح بالا و عموما از ريل استفاده مي کند. نقش و اثر اين سامانه ها در شهرسازي و جهت دهي به توسعه سکونتگاه ها به اين دليل با اهميت است که اين سامانه ها غالبا محدوديت هاي ساير روش هاي جابه جايي مسافر را نداشته و فاصله زماني مکان هاي اصلي شهر همچون مراکز تجاري يا اداري مرکزي را با نواحي مسکوني عمده به حداقل مي رسانند و اين عامل تاثيرات متقابلي را بر تقاضاي حمل و نقل از يک سو و جهت دهي به توسعه شهري از سوي ديگر مي گذارد. تاثيرات کاربري زمين بر افزايش تقاضاي حمل و نقل به عنوان هدف اين مطالعه در پي يافتن اصول پايداري در طراحي شهري است.
در اين مقاله که به عنوان بخشي از تحقيقي تحت عنوان بررسي اثرات متقابل حمل و نقل سريع همگاني بر ساختار کالبدي شهر انجام گرفته است، صرفا به بررسي اثرات کاربري هاي مختلف و نقش طراحي شهري در کاهش يا افزايش تقاضاي حمل و نقل پرداخته شده و سه عامل مهم و تاثيرگذار بر تقاضاي حمل و نقل، شامل سازمان فضايي، منطقه بندي تراکمي و طراحي شهري و اثرات آن بر تقاضاي حمل و نقل مورد بررسي قرار گرفته است.

 نسخه قابل چاپ