بانک مقالات علوم محیطی

طي سالهاي 1384 و 1385، تعداد 14 و 7 توده فالاريس در مزارع گندم استانهاي فارس و گلستان شناسايي شدند که بترتيب به علف کشهاي فنوکساپروپ-پي اتيل و دايکلوفوپ متيل مقاومت نشان مي دادند. به منظور مطالعه مقاومت توده هاي مذکور به علف کشهاي ياد شده، آزمون زيست سنجي بر روي آنها در آزمايشگاه علف هاي هرز دانشگاه فردوسي مشهد انجام شد. آزمون پتري ديش نشان داد که توده هاي فالاريس مقاوم داراي درجات مقاومت مختلفي به علف کشهاي مورد آزمايش بودند. با استفاده از پارامترهاي برآورد شده از منحني هاي غلظت- پاسخ، غلظت تفکيک کننده به ميزان 8.04 و 1.05 قسمت در ميليون بترتيب براي علف کشهاي دايکلوفوپ متيل و فنوکساپروپ- پي اتيل تعيين شد. سپس مطالعه اي براي بررسي مبناي بيوشيميايي مقاومت توده هاي مقاوم به باز دارنده هاي آنزيم ACCase، در آزمايشگاه بيوشيمي دانشگاه کوردوباي اسپانيا انجام شد. آزمون زيست سنجي بيانگر وجود آنزيم استيل کوآنزيم آ مقاوم در توده هاي AR-1، MR4-1 و SR3-1 بود. آنزيم ACCase استخراج شده از اندامهاي هوايي اين توده ها در مقايسه با توده حساس از مقاومت بالايي به هر دو علف کش برخوردار بود. با توجه به نتايج حاصل، احتمالا مکانيسم مقاومت به بازدارنده هاي APP در سه توده بسيار مقاوم (AR-1، MR4-1 و SR3-1) بدليل وجود آنزيم ACCase تغيير يافته در آنها مي باشد. در مورد بقيه توده هاي مقاوم مورد مطالعه، احتمالا ساير مکانيسم هاي مقاومتي مانند افزايش متابوليسم و يا فقدان جذب و انتقال علف کش دخيل هستند. همچنين نتايج بدست آمده از اين پژوهش نشان داد که 7 توده داراي مقاومت عرضي به هر دو علف کش مورد مطالعه بودند.