بانک مقالات علوم محیطی

آلاينده هاي گوناگوني به تالاب شادگان که يکي از بزرگترين تالاب هاي کشور است وارد مي شوند. يکي از اين آلاينده ها، باقيمانده آفت کش هاي آلي کلره از جمله د.د.ت و متابوليت هاي آن است که در گذشته براي کنترل آفات مورد استفاده قرار مي گرفته است. د.د.ت و متابوليت هاي آن (p,p'-DDT، o,p'-DDT، p,p'-DDE، o,p'-DDE، p,p'-DDD) در 5 گونه مختلف از ماهيان خوراکي تالاب شادگان و تاثير وزن، سن و نوع رژيم غذايي بر غلظت اين آفت کش و متابوليت هاي آن مورد بررسي قرار گرفته است. بيشترين غلظت د.د.ت کل به ميزان 6.50 نانوگرم در گرم در گونه شيربت و کمترين ميزان در گونه کپور به ميزان 3.27 نانوگرم در گرم بدست آمد. نتايج نشان داد که غلظت متابوليت p,p'-DDE در همه گونه داراي بيشترين و متابوليت p,p'-DDT در گونه بني 0.12 نانوگرم بر گرم و گونه کپور 0.09 نانوگرم بر گرم، متابوليت o,p'-DDE در گونه شيربت 0.12 نانوگرم بر گرم و شلج 0.20 نانوگرم بر گرم و متابوليت o,p/-DDT در برزم 0.40 نانوگرم بر گرم داراي کمترين غلظت بودند. اين نتايج بيانگر عدم استفاده جديد از اين آفت کش در مزارع اطراف تالاب است. ميانگين غلظت د.د.ت و متابوليت هاي آن در گروه وزني بيش از 320 گرم (6.77 نانوگرم بر گرم) و گروه سني بيش از 3 سال (6.70 نانوگرم بر گرم) و رژيم غذايي همه چيزخوار (7.34 نانوگرم بر گرم) بالاتر بودند. محاسبه ميزان جذب روزانه قابل قبول اين افت کش و مقايسه آن با استانداردهاي بين المللي، نشان دهنده عدم وجود خطر براي ساکنين منطقه مجاور تالاب است.