بانک مقالات علوم محیطی

مشکلات زيست محيطي متعددي در نتيجه توسعه بي رويه شهر تهران ايجاد شده است. از مهمترين آنها مي توان به وجود تاسيسات نفتي در آبخوان جنوب تهران، عدم رعايت معيارهاي زيست محيطي از سوي شرکت هاي نفتي مربوطه وضعيت نامناسب فاضلاب هاي شهري و صنعتي منطقه نام برد. هدف از اين مطالعه بررسي آلودگي نفتي آبخوان زير پالايشگاه نفت تهران مي باشد. منطقه مورد مطالعه با مساحت 900 هکتار شامل بخشي از آبخوان اصلي دشت تهران است که در محدوده شهرستان ري واقع مي باشد. متوسط درجه حرارت، بارندگي و تبخير سالانه اين منطقه به ترتيب برابر 17^oC، 200mm و 2500mm مي باشند. در اين راستا اقدام به نمونه برداري از 8 منبع آب زيرزميني و سنجش نمونه ها در اسفندماه سال 87 (سال پرآبي) و خردادماه سال 88 (سال کم آبي) شده است. داده ها به صورت گراف هايي ارائه شده و با مقادير استاندارد جهاني مقايسه گرديده است. نتايج حاصل از سنجش هاي آزمايشگاهي نمونه ها براي پارامترهايBOD ، COD، Oil&Grease، Phenol، TPHs، هيدروکربن هاي آروماتيک و آليفاتيک، نشان مي دهند که مقادير COD در فصل پرآبي بين (10-5500 mg/L)،BOD در محدوده (1-30555 mg/L)، Phenol بين(0.01-0.08 mg/L) ، Oil در محدوده ((5-130 mg/L و TPHs در محدوده (0.05-25.5 mg/L)، هيدروکربن هاي آليفاتيک بين(1.7-0.001 mg/L) ، هيدروکربن هاي آروماتيک بين (0.034-2.13 mg/L) مي باشد. نتايج حاکي از اين مطلب مي باشد که ايستگاه هاي شماره 4 (باقرآباد)، 5 (اسماعيل آباد) و 3 (عظيم آباد) داراي آلودگي نفتي بيشتري مي باشد. به عبارت ديگر محدوده روستاهاي درسون آباد، اسماعيل آباد، عظيم آباد نسبت به روستاهاي خيرآباد، باقرآباد، شهر سنگ و ضلع غربي پالايشگا آلوده تر مي باشد. همچنين اين مقادير در فصل کم آبي (که سوخت پالايشگاه گاز طبيعي مي باشد) نسبت به فصل پرآبي (که سوخت پالايشگاه گازوئيل مي باشد و سطح آب زيرزميني بالاتر است) کاهش داشته است. نتايج اين تحقيق گوياي نامناسب بودن بخش عمده اين منابع براي مصارف شرب و کشاورزي مي باشد و پساب خروجي پالايشگاه تهران و کانال هدايت کننده فاضلاب شهر تهران به محدوده مطالعاتي و همچنين نشت از خطوط انتقال فراورده هاي پالايشي و نتايج متعلق به شرکت هاي نفتي مهم ترين منشاهاي آلودگي آبهاي زيرزميني منطقه مي باشند.