بانک مقالات زیست شناسی

تحمل و وابستگي دو مشکل عمده ناشي از مصرف مرفين مي باشند که سبب ايجاد عوارض و خطرات جدي در استفاده از آن شده اند. شواهد قبلي پيشنهاد نموده اند که داروهاي مختلف مي توانند بر وابستگي رواني ناشي از مرفين تاثير بگذارند.
بر اين اساس هدف پژوهش حاضر بررسي اثر پرفيوژن درون بطني و طولاني مدت تستوسترون انانتات بر اکتساب ترجيح مکان شرطي شده ناشي از مرفين در موش صحرايي نر نژاد ويستار مي باشد.
ابتدا هر حيوان با ميانگين وزني 250 تا 300 گرم با کلرال هيدرات (500 ميلي گرم / کيلوگرم به صورت تزريق درون صفاقي) بيهوشي و يک کانول راهنما در بطن جانبي طرف راست توسط دستگاه استريوتاکسيک کاشته شد. بعد از يک هفته دوره بهبودي پس از جراحي، تزريق زير جلدي مرفين بهمراه پرفيوژن درون بطني و طولاني مدت تستوسترون انانتات (دو ميکرو ليتر در دقيقه به مدت دو ساعت) توسط پرب ميکرودياليزوکانول راهنما انجام شد و القا ترجيح مکاني شرطي شده با استفاده از متد طرفدار مورد استفاده قرار گرفت. پس از ثبت تمامي تغييرات، آناليز آماري بر مبناي داده هاي مطلق و آزمون آناليز واريانس يکطرفه انجام گرفت و اختلاف کوچکتر از 0.05 به عنوان تغيير معني دار در نظر گرفته شد.
مصرف زير جلدي مقادير مختلف مرفين سولفات (0.5-10 ميلي گرم / کيلوگرم به صورت تزريق زير جلدي) به صورت وابسته به دوز، ترجيح مکان شرطي شده معني داري را ايجاد کرد، در صورتيکه پرفيوژن درون بطني و طولاني مدت تستوسترون انانتات (2 ميلي گرم / کيلوگرم) به تنهايي ترجيح مکان شرطي شده معني داري ايجاد نکرد، ولي پرفيوژن درون بطني و طولاني مدت تستوسترون انانتات، اکتساب ترجيح مکاني شرطي شده ناشي از مرفين (10 ميلي گرم / کيلوگرم) را به طور معني داري تغيير داد.
اين نتايج پيشنهاد مي کنند که تستوسترون مي تواند اثر سرخوشي آور (وابستگي رواني) مرفين را تحت تاثير قرار دهد.

 نسخه قابل چاپ