بانک مقالات زیست شناسی

گياهان بياباني ايران با شرايط زيستي دشوار اين مناطق طي ساليان متمادي سازگاري يافته اند . در نتــيجه داراي پتانسيل ژنتيکي وسيعي جهت تحمل تنشهاي غير زيستي از جمله شوري و خشکي هستند . از جمله گياهان اين منطقه مي توان از سرده Aeluropus  نام برد که از خويشاوندان نزديک گندم است. در اين پژوهش، شرايط متفاوت كشت دو گونه A. lagopoides و A. littoralis  به روشهاي كشت بذر، تکثير رويشي گياه و کشت هيدروپونيک، و نيز استفاده از تيمارهاي هورموني مناسب براي کشت کالوس، کشت تعليقي و باززايي گياهان مزبور در شرايط درون شيشه اي مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه تكثير از طريق استولون يكي از مناسب ترين روشهاي تكثير رويشي براي اين دو گونه است. همچنين با استفاده از غلظت 2 ميلي گرم بر ليتر اكسين و 1 تا 2 ميلي گرم بر ليتر از سيتوكينين مي توان بيشترين در صد كالوس زايي را از جداكشتهاي نوك ريشه القا نمود. كالوسهاي كوچك و شكننده شيري رنگ براي ايجاد كشت تعليقي گياهان مذكور استفاده شد. در عمل براي ايجاد كالوسهاي جنين زا از کشت تعليقي، تركيبي از هورمونهاي كينتين و اكسين مناسب بود. از اين تجربيات مي توان در آينده براي بررسيهاي مولکولي پاسخ گياه به تنشهاي شوري و خشکي استفاده نمود.

 نسخه قابل چاپ