بانک مقالات زیست شناسی

براي بهينه نمودن شرايط ريزازديادي گياه داوودي، جداکشتهاي جوانه جانبي و جوانه انتهايي در محيطهاي کشت جامد MS داراي غلظتهاي مختلف سوکروز (30 gL^-1 يا 40) و بنزيل آمينوپورين (1-5 mgL^-1) BAP کشت شدند. جوانه هاي انتهايي و جانبي گياه گلداني پس از سترون نمودن به محيط کشت منتقل شدند. تکثير نوساقه ها از جداکشتهاي جوانه جانبي و جوانه انتهايي ساقه هاي گياه بالغ و يا ساقه هاي حاصل از کشت در شيشه، وابسته به غلظت سوکروز و سيتوکينين محيط کشت بود. بيشترين مقدار رشد جوانه هاي جانبي نمونه هاي مادري در محيط کشت داراي سوکروز 30 gL^-1) يا 40) و BAP (2.5 mgL^-1) و جوانه هاي انتهايي در محيط کشت داراي سوکروز (30 gL^-1) و (1 mgL^-1) BAP به دست آمد. رشد نو ساقه ها در محيط کشت داراي BAP 2.5 mgL^-1) يا 1) افزايش معني داري را نشان داده بود. شدت رشد جداکشتهاي حاصل از نمونه هاي سترون ريزازدياد شده بسيار سريع تر از نمونه هاي گياه مادري بود. ساقه هاي باز زايي شده در محيط کشت داراي (2 mgL^-1) IBA ريشه دار شدند. گياهان حاصل از کشت در شيشه به گلدانهاي حاوي پيت: پرليت (1:1) انتقال يافتند.

 نسخه قابل چاپ