بانک مقالات بلورشناسي و كاني شناسي

توده گرانيتوئيدي مشيرآباد بخشي از توده هاي نفودي زون سنندج-سيرجان را تشکيل مي دهد و به صورت کشيده و طويل با روند شرقي-غربي رخنمون دارد. بر اساس مشاهدات صحرايي و ويژگي هاي کاني شناسي، اين مجموعه متشکل از سه واحد اصلي ديوريت، گرانوديوريت و گرانيت است که با نفوذي هاي اندک گابروئي همراه است. بررسي هاي کاني شناسي و ژئوشيميايي نشان مي دهند که سنگ هاي اين مجموعه از نوعI ، آهک-قليايي و از نظر درجه اشباع از آلومينيوم(ASI)  متاآلومين تا کمي پرآلومين تشکيل شده است. روندهاي تغييرات اکسيدهاي عناصر اصلي، کمياب و کمياب خاکي نمونه هاي بخش هاي مختلف اين توده حاکي از پيوستگي طيف ترکيب سنگي و خويشاوندي آن هاست. روندهاي تغييرات در نمودارهاي عناصر سازگار و ناسازگار در برابر يکديگر نشان مي دهند، و از نوع تبلور جدايشي است. نمودارهاي عنکبوتي چندعنصري اين نمونه ها نشان دهنده تهي شدگي آن ها از عناصر Ta، Nb، P و Ti و غني شدگي آن ها از عناصرCe ، K، Th،Rb  و Ba است. غني شدگي نمونه ها از LILE و تهي شدگي آن ها از HFSE بيانگر ماگماتيسم متاآلومين نوع I  قوس هاي آتشفشاني (VAG) است. پايين بودن نسبت هاي Al₂O₃/(FeOtotal + MgO + TiO₂) و (Na₂O + K₂O)/(FeO + MgO + TiO₂) و شواهد ژئوشيمي عناصر نادر خاکي و عناصر کمياب، نشان مي دهند که خاستگاه ماگماي اوليه از پوسته زيرين و طي يک حاشيه ورقه همگرا ايجاد شده است. نمودارهاي مختلف جدايش محيط زمين ساختي نيز حاکي از نفوذ اين گرانيتوئيد در يک محيط وابسته به قوس آتشفشان در حاشيه فعال قاره اي است که با توجه به پيشينه زمين شناسي منطقه، با فرورانش پوسته اقيانوسي نئوتتيس به زير ايران مرکزي همراه بوده است.

 نسخه قابل چاپ