مقالات مطالعات‌ اقتصاد انرژي‌

افزايش قابل ملاحظه گازهاي الاينده و از ان جمله دي اكسيدكربن (CO₂) در دهه هاي اخير به تبع رشد و توسعه صنعتي، توجه بيش تري را به منظور مقابله و جلوگيري از اثرات مخرب ان ها به خود جلب كرده است. هدف اين مقاله تعيين عواملي است كه تغيير انتشار CO₂ مرتبط با انرژي را تحت تاثير قرار مي دهد. تحليل تجزيه اي كامل براي CO₂ در ايران براي بخش هاي اصلي اقتصادي طي دوره 1386-1373 آنجام گرفته است. بدين منظور تغييرات انتشار CO₂ از نظر چهار عامل اصلي شدت انرژي، ضريب الودگي، تغييرات ساختاري و فعاليت اقتصادي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد كه در تحليل كلي، مهم ترين عامل افزايش انتشار CO₂، رشد اقتصادي (اثر مقياس) است و ساختار اقتصادي به ميزان كم تري در افزايش انتشار كربن موثر است. ضريب الودگي و شدت انرژي به ميزان كمي در كاهش انتشار CO₂ نقش دارند. در تحليل جزيي براي هر بخش اقتصادي، با توجه به ويژگي هر بخش، نتايج متفاوتي در ارتباط با هر عامل به دست آمده است. اثر فعاليت اقتصادي در تمام بخش ها مثبت بوده و بخش هايي كه سهم ان ها در توليد كل كاهش يافته است، اثر ساختاري منفي و در نتيجه اثر كاهشي بر انتشار CO₂ دارند.

 نسخه قابل چاپ