مقالات مطالعات‌ اقتصاد انرژي‌

اتحاديه اروپا به عنوان سومين مصرف کننده بزرگ گاز جهان، پس از ايالات متحده و جمهوري هاي شوروي سابق، وابستگي قابل ملاحظه اي به واردات گازطبيعي دارد و روسيه به عنوان بزرگ ترين صادرکننده گاز به اروپا، پس از مناقشات گازي سال هاي 2006 و 2009، عملا به طرف غيرقابل اعتمادي براي اروپا تبديل شده است.
در چنين چارچوبي، اروپا در راستاي سياست تامين امنيت انرژي خود، به دنبال آن است تا مبادي تامين انرژي به ويژه گاز خود را متنوع کند، بنابراين ايده احداث خطوط لوله اي که از روسيه سرچشمه نگرفته است و نيز از خاک کشورهاي نامطمئن (مانند اوکراين) نمي گذرد، مطرح مي شود. احداث خط لوله نابوکو در اين بستر معرفي شده است. علي رغم وجوب دومين ذخاير گاز جهان در جغرافياي ايران و ابراز تمايل اوليه کشورهاي اروپايي به حضور ايران در اين پروژه، در نهايت قرارداد احداث خط لوله نابوکو بدون حضور ايران در ترکيه منعقد گرديد. اين مقاله به دنبال آن است تا با نگاهي صرفا کارشناسي، بررسي کند آيا کشورهايي که به عنوان تامين کننده گاز اين خط لوله (بدون ايران) در نظر گرفته شده اند، قادر خواهند بود اين حجم گاز را به نابوکو تحويل دهند و به عبارت ديگر آيا اين خط لوله خواهد توانست بدون حضور ايران دوام داشته باشد يا خير و اگر پاسخ، مثبت باشد، تبعات اين عدم حضور براي کشور ما چه خواهد بود.

 نسخه قابل چاپ