مقالات مطالعات و پژوهش هاي شهري منطقه اي

بنا بر برآورد برنامه اسكان بشر سازمان ملل متحد، بيش از 50 درصد ساكنان شهرهاي كشورهاي كم درآمد و 20 درصد كشورهاي با درآمد متوسط، در سكونتگاه هاي غيررسمي زندگي مي كنند كه سنجه هاي سواد، تندرستي، درآمد و پيشرفت اجتماعي، از ميانگين شهري در آن كشورها پايين تر است و شايسته شان و كرامت انساني نيست. كشور ما نيز از جمله كشورهايي است كه با اين مساله شهري درگير است. بر اساس تاكيدات موجود در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، تامين سرپناه مناسب و در خور شان انسان، يكي از وظايف بسيار مهم دولت در قبال شهروندان ايراني به شمار مي آيد. دولت در ايران - چه قبل از انقلاب اسلامي و چه پس از آن - سياست هاي زمين و مسكن شهري را در دست داشته و كنترل مي کرده است. اين مقاله با استفاده از روش تحليلي - تبييني، با رويكرد كيفي و كمي و جمع آوري اسنادي و اكتشافي داده ها، سعي در بازنمايي آسيب سياست هاي به كار رفته توسط دولت و علل كمتر رضايت بخش بودن سياست هاي آن در راستاي ساماندهي اسكان غيررسمي دارد. لذا از پرسشنامه و روش تحليل عاملي براي ارزيابي شاخص ها استفاده شد. نتايج به دست آمده، حاكي از آن است كه سياست هاي دولت در دوره هاي مختلف، نه تنها به پايداري اجتماعي، فيزيكي و كالبدي سكونتگاه هاي غيررسمي منجر نگرديده است، بلكه باعث محروم شدن بخش وسيعي از افراد كم درآمد از تسهيلات زمين و مسكن شهري در برنامه هاي دولت نيز شده است، در اين راستا، نتيجه گيري و پيشنهادها ارايه شده است.

 نسخه قابل چاپ