مقالات مطالعات و پژوهش هاي شهري منطقه اي

از گذشته هاي دور اصفهان به عنوان شهر دوچرخه سواران معروف بوده، اما در سالهاي اخير با رشد تردد خودرو، اين فرهنگ به حاشيه رانده شده است. وضعيت توپوگرافي مناسب، آب و هواي معتدل و ساختار فرهنگي شهر اصفهان از عوامل گسترش فرهنگ دوچرخه سواري در دهه هاي گذشته بوده است. بررسي هاي آماري نشان مي دهد که سهم دوچرخه در سفرهاي شهري امروز شهروندان شهر اصفهان، حدود 8.37 درصد از کل سفرهاست. در حالي که اين نسبت در دهه 60 حدود 15.4 درصد بوده است. اگر چه در طي 5 سال گذشته، فعاليتهاي نسبتا مطلوبي در شهر اصفهان توسط سازمانهاي متولي حمل و نقل شهري در راستاي ارتقاي جايگاه فرهنگ شهروندي و انساني تر کردن فضاهاي شهري صورت گرفته، اما بايد اذعان کرد که اين اقدامات کافي نبوده و بايد به شکل جامع تري به اين موضوع پرداخته شود. چرا که در حال حاضر براي شهر زيباي اصفهان، هر روز طرح شرياني جديدي طراحي مي شود بدون آن که در امر طراحي خيابان ها به مسيرهاي ويژه دوچرخه يا عابر پياده توجه گردد. در نوشتار حاضر، سعي خواهد شد تا با استفاده از روش توصيفي - تحليلي و بهره گيري ازابزارهاي پرسشنامه، مصاحبه، مشاهده و تحليل ضرايب همبستگي، دوچرخه و نقش آن درسيستم حمل ونقل پايدار با توجه به جانمايي حدود 15 ايستگاه در شهر اصفهان مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گيرد. فرضيه اصلي تحقيق اين است که دسترسي بهتر به ايستگاههاي دوچرخه، ميزان استفاده از آن را به عنوان وسيله اي در خدمت حمل و نقل شهري افزايش خواهد داد. نتايج تحقيق نشان داد که بين دسترسي بهتر به ايستگاههاي دوچرخه و ميزان استفاده از آن به عنوان وسيله حمل و نقل، رابطه معناداري وجود دارد ولي تعداد ايستگاههاي دوچرخه، طراحي مسيرهاي ويژه دوچرخه و ساير تمهيدات انديشيده شده هنوز کافي نبوده و دوچرخه در شهر اصفهان بيشتر به عنوان يک وسيله تفريحي - ورزشي است و جايگاه مناسبي به عنوان يک وسيله در راستاي انجام سفرهاي شهري و کاهش بار ترافيکي به دست نياورده است.

 نسخه قابل چاپ