عوامل موثر بر مزيت رقابتي مقصدهاي گردشگري در ايران (مورد مطالعه: منطقه چابهار)

موضوع رقابت از زماني آغاز شد که آدام اسميت کتاب معروف خود را تحت عنوان ثروت ملل منتشر نمود. تا اواخر سال 1980 چارچوب نظري براي تحليل، حفظ و بهبود رقابت يک کشور يا صنعت وجود نداشت و بنابراين با استفاده از معيارهاي مختلف، از رقابت تحليل ‏هايي اقتصادي مي شد. پورتر (1980)، گيلبرت (1984) و پون (1993)، هر يک استرات‍ژي هايي را در ارتباط با رقابت مقصد گردشگري ارائه داده اند اما مدل کراچ و ريچي جامع تر از ساير مدل هاست. هدف مقاله حاضر بررسي و الويت بندي عوامل موثر بر مزيت رقابتي منطقه چابهار در زمينه گردشگري، با استفاده از مدل كراچ و ريچي بوده و تمرکز اصلي بر گردشگري داخلي مي باشد. پژوهش به صورت پيمايشي و با ابزار پرسشنامه در بين خبرگان و متخصصين حوزه گردشگري در بازه زماني 1388-1389 انجام گرفته است. نتايج حاكي از آن است كه از ميان 5 شاخص در مدل مذكور، به ترتيب برنامه ريزي، خط مشي مقصد، مديريت مقصد، جاذبه هاي محوري، منابع پشتيبان و عوامل تقويت کننده از الويت برخوردارند. همچنين منطقه چابهار در زمينه عواملي همچون آب و هوا، چشم اندازهاي زيبا، امنيت و غيره در شرايط مطلوب و در زمينه عواملي نظير مديريت بازديدکنندگان، مديريت بحران، مراکز تفريحي، بازاريابي و غيره در وضعيت نامطلوبي به سر مي برد.

 نسخه قابل چاپ