مقالات مطالعات برنامه درسی

آغاز گاه تحولات روزافزون بشر در حوزه هاي گوناگون «انقلابهاي صنعتي» سالهاي اول قرن هفدهم است. انديشه مدرنيته نيز در همين دوران شکل مي گيرد. مهمترين ويژگي انديشه مدرنيته «اومانيسم» است. غرب، خاستگاه اين تمدن نوين بوده است. انديشه مدرن تدريجا به ديگر سرزمينهاي غير غربي گسترش يافت. اسلام در حکم يکي از تمدنهاي غير غربي خواه ناخواه مي بايد با اين تمدن نوين مواجه مي شد. از بدو مواجهه مسلمانان با تمدن نوين غرب به طور پراکنده تلاشهايي در اين جهت صورت گرفته است. نخستين تلاشهاي سازمان يافته در حوزه تعليم و تربيت در سال 1977 با برگزاري کنفرانس «تعليم و تربيت مسلمانان» در شهر مکه آغاز شد. تفکر «اسلامي سازي علوم» نيز در همين کنفرانس مطرح و بعدها دنبال شد. با گذشت سالها از اين رويداد، حتي مدعيان اين تفکر نيز از روند تحقق مطلوب آن اظهار رضايت نمي کنند. چرايي عدم تحقق مطلوب اين نظر و به تبع آن تعليم و تربيت وجه مسئله خيز مقاله حاضر است. رويکردهايي که مسلمانان براي اسلامي سازي علوم در نظر گرفته اند، عبارتند از: استنباطي، سنت گرايانه، تغيير پارادايم و تغيير پيش فرض. هر کدام از اين رويکردها دلالتهايي را براي تعليم و تربيت در بردارد و در جهت تحقق مطلوب خود نيازمند توجه به سه حوزه انتقادي، معرفت شناسانه، دين شناسانه و تربيتي است.

 نسخه قابل چاپ