مقالات مطالعات برنامه درسی

يکي از رويکردهاي اساسي در تربيت ديني – در ميان رويکردهاي مختلف – رويکرد عقلاني است. اين پرسش هميشه پيش روي صاحبنظران حوزه تربيت و به ويژه تربيت ديني وجود داشته است که بهترين رويکرد به ترتيب ديني کدام است؟ رويکرد عقلاني به ترتيب ديني داراي موافقان و مخالفاني است که هر کدام ادله خاص خود را عرضه مي کنند. مخالفان بر اين باورند که تربيت ديني به اقتضاي ديني بودن فعاليت مورد نظر، نمي تواند بر مبنايي استوار شود که به عقلانيت تاکيد مي کند؛ چرا که ملاک داوري از منظر عقل غير از ملاک داوري در شرع است و اين دو منظر، منتاقض نما هستند و نگاه عقلاني به تربيت ديني مانع فهم و پيشبرد اهداف اين نوع تربيت است. موافقان البته بر اين باورند که تربيت ديني بر مبناي عقل قابل استوار است، چرا که وجه عمده دين فعاليت ديني بر عقلاني بودن آن استوار و قابل توجيه است. اين مقاله با طرح چالشهاي مذکور و تحليل ادله موافقان و مخالفان اين رويکرد، به قابليتها و کاستيهاي اين رويکرد درحوزه ورود به تربيت ديني مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ