مقالات مطالعات برنامه درسی

برنامه ريزي آموزشي به طور سنتي به چگونگي آموزش تواناييهاي سواد در طيف زيادي از جمعيت کشور مي پردازد. بعد كليدي برنامه ريزي آموزشي در وهله اول، تعيين تعريف سواد و در وهله دوم، تعيين بهترين شيوه آموزش سواد با امكانات موجود در كشور است. سپس، برنامه ريزي درسي به سواد شكل مي دهد و شيوه انتقال آن را در افراد جامعه تعيين مي كند.
تعريف هاي گوناگوني براي سواد ارائه شده است كه در قالب دو رويكرد متفاوت قابل بررسي است: رويكرد «مستقل از بافت» و رويكرد «ايدئولوژيكي». در رويكرد «مستقل از بافت» فرضيات فرهنگي و ايدئولوژيكي زيربناي سواد، به طوري ناديده گرفته مي شود كه گويي بي طرفانه و جهاني هستند. از طرف ديگر، «ايدئولوژيكي» درباره سواد ديدگاهي حساس به بافت دارد. در اين رويكرد، سواد فعاليتي اجتماعي به شمار مي آيد كه از يك بافت فرهنگي- اجتماعي به بافت فرهنگي- اجتماعي ديگر متفاوت است.از اين رو، در چارچوب اين رويكرد، سواد مهارتي فني و جهاني (همگاني) به شمار نمي آيد.
پژوهش حاضر، رويكرد نظري زيربناي تعريف سواد در تدوين برنامه درسي دو كشور در حال توسعه (اندونزي و سنگال)، چهار كشور توسعه يافته (آمريكا، كانادا، انگلستان، سنگاپور) و نهايتا، در برنامه درسي ايران مطرح مي کند و درصدد است تا اين نكته روشن شود كه تدوين برنامه درسي در كشورهاي فوق به چه ميزان تحت تاثير رويكردهاي «مستقل از بافت» و «ايدئولوژيكي» قرار گرفته اند.

 نسخه قابل چاپ