مقالات مطالعات برنامه درسی

هنر پديده اي است پيچيده و در عين حال روحاني، كه از ابتدا با بشر همزاد بوده است. چه آن انسان هايي كه در غارها زندگي مي كردند و چه انسان هايي كه امروز در دنيايي مملو از اضطراب و نگراني دست و پا مي زنند هنر را وسيله اي براي تشفي خاطر خود برگزيده اند. بر اساس همين نياز است كه هنر به عنوان يكي از موضوعات قابل آموزش در تمامي نظام هاي آموزشي مطرح است. سيري در تاريخ هنر نشان مي دهد كه رويكردهاي متفاوتي در آموزش هنر مطرح بوده كه از ارزش گذاري «هنر براي هنر» گرفته تا «هنر براي خدمت رساني به ساير رشته ها» و «هنر براي پرورش مهارت ها و توليد آثار هنري» در نوسان است.
در اين مقاله ضمن بررسي اين رويكردها و نظرات آنها، به معرفي روش تربيت هنري پرداخته شده و با توجه به اين كه اخيرا اين روش در مدارس معرفي شده و در سال87  به صورت آزمايشي در بعضي از استان ها، با ارائه آموزش ضمن خدمت به معلمان، اجرا شده، اين پژوهش به بررسي تاثير اين روش بر فعاليت هاي هنري (نقاشي، کاردستي، تربيت شنوايي، قصه و نمايش) و مهارت هاي فرآيندي (تفکر، تعامل، مشارکت، همکاري، نظم، دقت، و خلاقيت هنري) دانش آموزان پايه چهارم ابتدايي پرداخته است. روش پژوهش شبه آزمايشي بوده، بدين ترتيب كه با دو گروه پسر و دختر به صورت کنترلي و دو گروه دختر و پسر به صورت آزمايشي انجام و يک پس آزمون گرفته شده است. نتايج بيانگر آن است كه دانش آموزاني كه با روش تربيت هنري آموزش ديده بودند نسبت به دانش آموزاني كه با روش سنتي آموزش ديدند هم از لحاظ فعاليت هاي هنري و هم از لحاظ مهارت هاي فرآيندي عملكرد بهتري داشتند و تفاوت عملكرد آنها در هر دو بعد در سطح بالايي معنادار بوده ولي تاثير تعاملي گروه و جنسيت معنا دار نبود.

 نسخه قابل چاپ