مقالات مطالعات برنامه درسی

صحبت کردن به صورت «کاربرد زبان شفاهي براي تعامل مستقيم و بلافصل با ديگران» تعريف مي شود و صورت آکادميک آن سخن گفتن است. سخن گفتن شامل گفتار غيررسمي و گفتار رسمي از قبل آماده شده است. گفتار غيررسمي آن نياز چنداني به آموزش مستقيم ندارد، اما گفتار رسمي مستلزم آموزش جدي است. هدف تحقيق حاضر تدوين شاخص هاي آموزش مهارت سخن گفتن در برنامه درسي زبان ملي براي دوره ابتدايي و نيز تبيين نقاط قوت و ضعف راهنماي برنامه درسي زبان فارسي براي دوره ابتدايي ايران (ويراست  (1388به لحاظ شاخص هاي مورد نظر بود. براي نيل به اين هدف، محتواي برنامه درسي زبان ملي آمريکا (ايالت نيوجرسي، 2004)، انگلستان (2007)، سنگاپور (2006) و نيز راهنماي برنامه درسي زبان فارسي (ويراست 1388) براي دوره ابتدايي به شيوه کيفي مورد بررسي و تحليل قرار گرفت. حاصل کار نشان داد که در چارچوب برنامه درسي زبان فارسي مهارت سخن گفتن امري دانسته شده فرض مي شود چرا که تعريف مشخصي براي آن مطرح نمي شود و خرده مهارت هاي آن نيز معرفي نمي شوند. اين موضوع باعث شده است که هدف هاي آموزش آن نيز به صورت کلي و مبهم ارائه شوند. از طرفي، در چارچوب اين برنامه درسي، آموزش مهارت سخن گفتن به صورتي متناسب با بافت موقعيت، انتقادي و با کمک فناوري اطلاعات و ارتباطات برنامه ريزي نشده است.

 نسخه قابل چاپ